Быў канец лютага

Весні туман — неспатольней за жабры

Скура, здаецца, ўбірае.

Голле вугластае, як кандэлябры,

Ўскінула груша старая.

Кропля над возерам — блісь! — і пагасла.

Так твае губы сухія

Першым дажджом, сарамліва-бясстрасна

Мне датыкаліся шыі.


Загрузка...