* * *
На сто дарог вакол ляжыць разбухлая зямля.
Заплыла ноч над галавой агромністае неба.
I адмяжоўвае ад іх вялізарнае голле
Маленькі свет, дзе мы з табой,
абняўшыся, сядзім.
Таполі стукаюцца між халодных, золкіх зор.
Вышэй за верхі іх
расце гарачыня абдымкаў.
I будзе час, што ў самых нас
раскрыецца бяздонне,
I стане толькі наш з табой вялікі гэты свет.