* * *
Падлетак! Вусны горкія твае
I вочы, быццам лёд, што растае,
Брыво тугое надламанай стрэлкай —
Навек у сэрца мне загнаны стрэмкай.
Дзіцёнак... Вечар дыхаў, месяц цвіў;
На ўсё навокал светлы холад ліў.
I кожны з нас струною быў і смыкам,
Уадначас — і скрыпкай, і музыкам...
...Калі ж спатоліліся мы, калі
3 угрэтай падымаліся зямлі —
Світала. Ўвачавідкі халадала.
За павароткай восень нас чакала.