* * *

Жыццё; і ў ім — хрупасткасць і надрыў,

Бо кожная сустрэча стаць магла

Апошняю. Будынак чорны брыў,

Як п'яны па дажджы; вада цякла

3 яго; і дзіўным позірку было

Слабое далікатнае святло

Шчылінаў ставень — як шчылінаў вей:

Дык, значыць, дом населены людзьмі?

I гаспадар — сухі стары яўрэй

3 вялізнымі дзяцінымі вачмі —

Свой смешны день пасоўваў па сцяне...

Здаецца, гэты дом любіў мяне.

Глыбей у шторы шылася акно,

I воды ў трубах наўзварот цяклі —

Калі, абняўшы, аднаго адно

Мы з бездані дэпрэсіі цяглі.

Успыхваючы, падаў край-крыло

Зямлі, дзе нам так добра быць магло,—

Слабы і белы, як твая рука

У поўнай цьме, на гузіку замка.


Загрузка...