3 ціхім шасценнем, бы кніг і старонкі.
Вецер шаволіць ліс тоты руду.
Ў небе бязвоблачным месячык тонкі
Нізка ляжыць — запірае ваду.
Так бы прасіцца ў любові злашчаснай
Словамі песні, пачутай не раз :
— Месяц мой звонкі, о месячык ясны,
Ой, не свяці ты на той пералаз!