* * *
А ты мне паклаў на плячо галаву
I стаў гаварыць, што не бачыш жыцця;
Адно бачыш — дымныя вейкі Яе
Ды лёгкія пасмы над гладкім ілбом.
А ўчора ты ружу за шторай схаваў,
Яна ж не звярнула увагі — ані;
А ён Яе мучыць... Ды хто такі ён,
Каб смеў тваю панну
Хоць пальцам крануць?!
А ён... А Яна...
Гавары, гавары.
Я слухаю моўчкі — аб Ёй, аб табе
Ды нават аб ім. Бо галоўнае — што?
Што ты мне паклаў на плячо галаву.