* * *

А ты мне паклаў на плячо галаву

I стаў гаварыць, што не бачыш жыцця;

Адно бачыш — дымныя вейкі Яе

Ды лёгкія пасмы над гладкім ілбом.

А ўчора ты ружу за шторай схаваў,

Яна ж не звярнула увагі — ані;

А ён Яе мучыць... Ды хто такі ён,

Каб смеў тваю панну

Хоць пальцам крануць?!

А ён... А Яна...

Гавары, гавары.

Я слухаю моўчкі — аб Ёй, аб табе

Ды нават аб ім. Бо галоўнае — што?

Што ты мне паклаў на плячо галаву.

Загрузка...