* * *
Вільготнай душнай ноччу цяжка спаць
I застаецца толькі ўспамінаць.
Плюскоча задуменна і тужліва
Вада, льючыся, гулкая, з адліва;
I вішаннік, разбухлы, без лісця,
Стае іс тотай іншага жыцця —
Такі ў сябе заглыблены, старонні...
Каханы, ясны мой, дзе ты сягоння?
Вільготнай душнай ноччу цяжка спаць
I застаецца толькі ўспамінаць.