Імгненні

* * *

Ліпень. Здымкі начныя.

Камароў над дрыгвою бяссонне

Штохв іліны па шкле асвятляльнікаў

цельцамі б'е.

У кустах вербалозу

захліпаецца соладка конік

I расою паволі

набракаюць красоўкі твае.

Неба, бледнае з захаду,—

ў шнарах аблок вечаровых,

I далёкае, дробнае полымя ўнізе дрыжыць.

Як ты мякка ступаеш —

нібы госць на зямлі выпадковы —

I дрыгве гэтай гідлай

сцеражэшся балюча зрабіць.

Ты вялікі, як неба,

і маленькі — бы мне па далонях

Даступаеш да сэрца;

ціхі гук кінакамера ўе.

Хай штоночы між лоззя

захліпаўся бы соладка конік

I траву далікатна краналі красоўкі твае.