Cmentarzysko

Rozdział 42

Zbliżając się do przyczepy Delacroix, Bosch zobaczył, że we wszystkich oknach pali się światło. Było pogaszone, gdy dwanaście godzin wcześniej odjeżdżali z podejrzanym. Przejechał obok i zaparkował na pustym miejscu kilka przyczep dalej. Zostawił pudełko z kocią karmą w samochodzie, zawrócił pod przyczepę Delacroix i stanął w tym samym miejscu co w chwili, gdy Edgar walił w drzwi. Mimo późnej pory od strony autostrady dobiegał stały szum, który skutecznie tłumił odgłosy dochodzące z wnętrza przyczepy.

Wysunął pistolet z kabury i podszedł do drzwi. Uważnie stanął na pustakach i nacisnął klamkę. Drzwi były otwarte. Bosch nachylił się ku drzwiom, ale i teraz nic nie usłyszał. Zaczekał jeszcze chwilę, po cichu i powoli drugi raz nacisnął klamkę, uchylił drzwi i uniósł broń.

Pokój dzienny był pusty. Wszedł do środka i omiótł przyczepę wzrokiem. Nikogo. Zamknął bezgłośnie drzwi za sobą.

Zajrzał do kuchni, a potem przez korytarzyk do sypialni. Jej drzwi były wpół zamknięte i nikogo nie dojrzał w środku, lecz usłyszał łoskot, jakby ktoś gwałtownie zamykał szuflady. Przeszedł przez kuchnię. Czuć było obrzydliwy odór kociego moczu. Zauważył, że tacka pod stołem została wylizana do czysta, a miska z wodą też była prawie opróżniona. Wyszedł na korytarzyk. Gdy był półtora metra od drzwi sypialni, nagle otworzyły się na całą szerokość i pojawiła się w nich pochylona postać.

Sheila Delacroix krzyknęła, gdy podniosła głowę i zobaczyła Boscha. Detektyw uniósł pistolet i opuścił go natychmiast, gdy ją rozpoznał. Sheila uniosła ręce do piersi, jej oczy rozszerzyły się z lęku.

– Co pan tu robi? – zapytała.

Schował pistolet do kabury.

– Zamierzałem zapytać panią o to samo.

– To dom mojego ojca. Mam klucz.

– I?

Potrząsnęła głową i wzruszyła ramionami.

– Byłam… Martwiłam się o kota. Szukałam go. Co pan sobie zrobił w twarz?

Minął ją w ciasnym przejściu i wszedł do sypialni.

– Miałem wypadek.

Rozejrzał się po pokoju. Nie zobaczył ani kota, ani nic innego, co zwróciłoby jego uwagę.

– Chyba jest pod łóżkiem. – Bosch obejrzał się na nią. – Kot. Nie mogłam go wydostać.

Bosch zawrócił do drzwi i dotknął ramienia Sheili, kierując ją do pokoju dziennego.

– Usiądźmy.

W pokoju dziennym Sheila usiadła na kanapie, Harry natomiast stał.

– Czego pani szukała?

– Już mówiłam: kota.

– Słyszałem, jak otwierała pani i zamykała szuflady. Kot się w nich chowa?

Sheila potrząsnęła głową, jakby zawracał jej głowę drobiazgami.

– Byłam po prostu ciekawa, jak żył mój ojciec. Rozejrzałam się, skoro już tu przyjechałam, to wszystko.

– A gdzie pani samochód?

– Zostawiłam przy administracji. Nie wiedziałam, czy będę mogła tu zaparkować, dlatego tam się zatrzymałam i przyszłam na piechotę.

– I zamierzała pani wyprowadzić kota na smyczy, tak?

– Nie, zanieść go. Dlaczego mnie pan tak wypytuje?

Przyjrzał się jej uważnie. Widział, że kłamie, ale nie miał pewności, co mógł czy powinien wobec tego zrobić. Postanowił ją zaskoczyć.

– Niech pani posłucha, Sheilo. Jeśli uczestniczyła pani w jakikolwiek sposób w tym, co stało się z bratem, nadeszła pora powiedzieć o tym. Może zawrzemy jakąś umowę.

– O czym pan mówi?

– Pomogła pani ojcu tamtej nocy? Pomogła mu pani wnieść brata na wzgórze i zakopać?

Podniosła ręce do twarzy tak szybko, jakby prysnął jej w oczy kwasem.

– Och, Boże! – zawołała. – Och, mój Boże, nie mogę w to uwierzyć! Co pan chce… – Równie nagle oderwała ręce od twarzy i popatrzyła na Boscha zdezorientowanym wzrokiem. – Myśli pan, że miałam z tym coś wspólnego? Jak pan może?!

Zaczekał chwilę, aż się uspokoi.

– Myślę, że nie mówi mi pani prawdy, co się tu dzieje – odpowiedział. – Dlatego robię się podejrzliwy i muszę zastanowić się nad wszystkimi możliwościami.

Sheila nagle wstała.

– Jestem aresztowana?

– Nie, nie jest pani. – Pokręcił głową. – Byłbym jednak wdzięczny, gdyby powiedziała mi pani…

– W takim razie wychodzę.

Obeszła stolik do kawy i ruszyła pewnym krokiem do drzwi.

– A co z kotem? – zapytał.

Nie zatrzymała się. Znikła za drzwiami. Zza drzwi rozległa się jej odpowiedź:

– Niech pan się nim zajmie.

Podszedł do drzwi i patrzył, jak Sheila idzie osiedlową alejką w stronę budynku administracji, pod którym stał jej samochód.

– Pewnie – powiedział sam do siebie.

Oparł się o futrynę i odetchnął czystym powietrzem. Zastanawiał się, co Sheila tu robiła. Po chwili popatrzył na zegarek i obejrzał się na wnętrze przyczepy. Była jedenasta piętnaście. Czuł zmęczenie, postanowił jednak zostać i rozejrzeć się za tym, czego szukała Sheila.

Poczuł, że coś ociera mu się o nogę. Opuścił wzrok i zobaczył czarnego kota. Ostrożnie odepchnął go stopą. Niezbyt lubił koty.

Zwierzę wróciło i z uporem ponownie otarło się łbem o jego nogę. Harry wrócił do przyczepy. Kot ostrożnie cofnął się kilka kroków.

– Zaczekaj tutaj – powiedział Harry. – Mam trochę jedzenia w samochodzie.