Рарк

Наша сустрэча не за гарамi.

Не за лясамi твой пачастунак.

Не за палямi мой пацалунак.

Наша пяшчота не за марамi.

Хоць i паблытаны словы вятрамi,

Хоць i, забыўшыся на паратунак,

Панi Маркота кратае струны

Стомленай арфы ў колiшнiм храме.

Сумная поўня нам спачувае -

Вузкiя сцежкi асвечвае ўпотай,

Хоць i хмурына поўню хавае.

Абавязкова горыч самоты

Мы да сустрэчы ператрываем,

Хоць i навокал стогнуць балоты.