Рарк

Казік надзеў зялёны капялюш,

Пайшоў у сад збiраць свiнням ападкi,

А там, у жоўтым шапаценнi груш,

Убачыў Казiк сiнi фартух маткi.

Яна iшла праз агрэсту кусты,

Праз мiтусню камарыкаў-казюрак,

Праз водар яблык, моцны i густы,

Праз кветкi i лiсты рудых настурак...

Шасцелi на паўзмежках пацукi,

Трымцелi i гулi чмялi, жукi i восы...

Казюк прыпаў да матчынай рукi,

Расцiснуты здарэннем, безгалосы.

І змоўклi восы, пацукi, жукi,

Чмялi. Як бурачковая агатка,

Сляза зляцела з матчынай рукi,

І прыпынiлася на хвiлю ў садзе матка.

А можа, й не хадзiў наш Казiмiр

У сад, не сустракаў той любай маткi?

Дый не, стаiць вядро, а ў iм ападкi,

Дый у агатках-слёзах шэры жвiр.