Рарк

Свiслач-рэчка коцiцца з гары -

Чыстыя крынiцы, цёмныя вiры -

Коцiцца да мора, мора-акiяна,

Бо з гары кацiцца ёй наканавана.

Ухапiўшы за белую поўсць аблачыну,

Я спакойна ляцеў па-над Свiслаччу-рэчкай.

Незнарок напаткаў маладую жанчыну,

Што на чорнай хмурыне чакала сустрэчы. Запытаў:

"Цi мяне ты, жанчына, чакаеш?"

Адказала з хмурыны: "Чакаю другога".

Я сказаў: "Ты мяне назаўжды пакахаеш

І забудзеш, як сон, кавалера другога".

Мы ляцелi ўдваiх па-над Свiслаччу-рэчкай.

Я трымаў аблачыну, жанчына — хмурыну.

"Я чакала, чакала цябе цэлу вечнасць", -

Вось i ўсё, што сказала мне тая жанчына.

Свiслач-рэчка коцiцца з гары -

Чыстыя крынiцы, цёмныя вiры -

Коцiцца да мора, мора-акiяна,

Бо з гары кацiцца ёй наканавана.