Рарк

Іду праз боль да разумення слова,

Губляю цела, сон i пачуццё,

Губляецца астатняя ахова -

Безабаронным робiцца жыццё.

Халодны, вадкi, цвёрды, цёплы космас

Стаiць у рухах i над мiтуснёй...

У вогненных, блiскуча-белых космах

Палае праўда, знiтаваная з хлуснёй...

А ён адзiны, той, хто мае права -

Стаяць, не варушыцца, не крычаць.

Ён — космас, i яго над намi слава

Спакоем прымушае ўсё гучаць.

І мы гаворым, блытаючы словы,

Спяшаючыся зразумець сябе,

Чытаем у падручнiках умовы,

Не ведаючы, што сказаць i дзе...

Ідзе, iдзе праз космас нерухомы

Мой верад — мой пякуча-жорсткi боль,

І кiдаецца ў небыццё са стромы...

Крывёю пахне новай думкi соль.