Dexter tast in het duister

30

Ik zat nog maar amper op mijn stoel of Deborah kwam mijn kantoortje in en ging op de klapstoel tegenover mijn bureau zitten.

‘Kurt Wagner wordt vermist,’ zei ze.

Ik wachtte tot er meer zou komen, maar er kwam niets, dus ik knikte alleen maar. ‘Excuus aanvaard,’ zei ik.

‘Sinds zaterdagmiddag heeft niemand hem meer gezien,’ zei ze. ‘Zijn kamergenoot zegt dat hij volkomen uit z’n dak ging, maar dat hij niets wilde zeggen. Hij trok alleen andere schoenen aan en vertrok, dat is alles.’ Ze aarzelde en voegde er toen aan toe: ‘Hij heeft zijn rugzak achtergelaten.’

Ik geef toe dat ik daar wat van opfleurde. ‘Wat zat erin?’ vroeg ik.

‘Bloedsporen,’ zei ze, alsof ze opbiechtte dat ze het laatste koekje had genomen. ‘Ze komen overeen met die van Tammy Connor.’

‘Nou dan,’ zei ik. Het leek me niet gepast iets te zeggen over het feit dat ze het bloed door iemand anders had laten onderzoeken. ‘Dat is een behoorlijk goeie aanwijzing.’

‘Ja,’ zei ze. ‘Hij is het. Dat moet wel. Dus hij heeft Tammy vermoord, het hoofd in zijn rugzak meegenomen en daarna Manny Borque vermoord.’

‘Daar ziet het wel naar uit,’ zei ik. ‘Wat jammer, ik begon juist te wennen aan het idee dat ik schuldig was.’

‘Het slaat verdomme nergens op,’ klaagde Deborah. ‘Die knul is een goeie student, zit in het zwemteam, goede familie, de hele rataplan.’

‘Hij was zo’n lieve jongen,’ zei ik. ‘Ik kan niet geloven dat hij al die verschrikkelijke dingen heeft gedaan.’

‘Oké,’ zei Deborah. ‘Ik weet het wel, godverdomme. Cliché als wat. Maar waar gaat dit over? Die knul vermoordt zijn eigen vriendin, geen twijfel mogelijk. Misschien zelfs haar kamergenoot omdat die het heeft gezien. Maar waarom de rest ook? En al dat gedoe om ze te verbranden, en die stierenkoppen, wat is het ook weer, Mollusk?’

‘Moloch,’ zei ik. ‘Mollusk is een weekdier.’

‘Wat dan ook,’ zei ze. ‘Maar het slaat nergens op, Dexter. Ik bedoel…’ Ze keek de andere kant op en even dacht ik dat ze toch nog haar excuses zou aanbieden. Maar ik had het mis. ‘Als het wel ergens op slaat,’ zei ze, ‘dan is dat op jóúw manier. Het soort waar jij verstand van hebt.’ Ze keek me weer aan, maar ze leek zich nog steeds slecht op haar gemak te voelen. ‘Dat is, je weet wel… ik bedoel, is hij, hm… is-ie teruggekomen? Je, eh…’

‘Nee,’ zei ik. ‘Hij is niet terug.’

‘Nou,’ zei ze, ‘shit.’

‘Heb je een opsporingsbevel voor Kurt Wagner uit laten gaan?’ vroeg ik.

‘Ik weet heus wel hoe ik mijn werk moet doen, Dex,’ zei ze. ‘Als hij in de Miami-Dadestreek is, krijgen we hem, en de Florida Department of Law Enforcement heeft het ook gekregen. Als hij in Florida is, dan vindt iemand hem.’

‘En als hij niet in Florida is?’

Ze keek me streng aan en ik zag de eerste signalen van de manier waarop Harry had gekeken voor hij ziek werd, na zoveel jaren als smeris: vermoeid en gewend geraakt aan de routine dat je wordt verslagen. ‘Dan zal hij er waarschijnlijk wel mee wegkomen,’ zei ze. ‘En dan moet ik jou arresteren om m’n baan te redden.’

‘Nou dan,’ zei ik, terwijl ik hard mijn best deed om opgewekt te blijven met het vooruitzicht op een overweldigende grimmige grijsheid, ‘laten we hopen dat hij in een heel herkenbare auto rijdt.’

Ze snoof. ‘Het is een rode Geo, een van die minijeepdingen.’

Ik sloot mijn ogen. Het was een heel merkwaardige sensatie, maar ik voelde plotseling al het bloed uit mijn lijf naar mijn voeten zakken. ‘Zei je rood?’ hoorde ik mezelf met opmerkelijk rustige stem vragen.

Ik kreeg geen antwoord en ik deed mijn ogen open. Deborah staarde me met zoveel wantrouwen aan dat ik het bijna kon aanraken.

‘Wat is dat, verdomme,’ zei ze. ‘Een van je stemmen?’

‘Gisteravond ben ik door een rode Geo gevolgd,’ zei ik. ‘En daarna heeft iemand geprobeerd in mijn huis in te breken.’

‘Godverdomme,’ snauwde ze tegen me, ‘en dat vertel je me nu pas?’

‘Zodra je besloot weer met me te praten,’ zei ik.

Deborah kreeg een aangenaam vuurrode kleur en keek naar haar schoenen. ‘Ik had het druk,’ zei ze, niet erg overtuigend.

‘Dat had Kurt Wagner ook,’ zei ik.

‘Oké, jezus,’ zei ze en ik wist dat dat het enige excuus was dat ik ooit zou krijgen. ‘Ja, hij is rood. Maar shit,’ zei ze, nog altijd omlaag kijkend, ‘ik denk dat de oude man gelijk had. De slechteriken zijn aan de winnende hand.’

Ik hield er niet van als mijn zus gedeprimeerd was. Ik had het idee dat dit om een opgewekte opmerking vroeg, iets wat de mistroostigheid opklaarde en waardoor er weer een lied in haar hart zong, maar helaas, er kwam niets in me op. ‘Nou,’ zei ik ten slotte, ‘als de slechteriken echt gaan winnen, dan is er tenminste plenty werk voor je.’

Ze keek eindelijk op, maar niet met iets wat op een glimlach leek. ‘Ja,’ zei ze. ‘Een of andere kerel in Kendall heeft gisteravond zijn vrouw en twee kinderen vermoord. Ik ben daarop gezet.’ Ze stond op en richtte zich langzaam zover op dat het er tenminste de schijn van had dat ze haar normale postuur terug had. ‘Hoezee voor ons,’ zei ze en ze liep mijn kantoor uit.

Vanaf het begin waren ze ideale partners. De nieuwe dingen hadden een zelfbewustzijn en daardoor waren ze veel gemakkelijker te manipuleren, en dus voor HET veel meer de moeite waard. Ze vermoordden elkaar ook veel gemakkelijker en HET hoefde helemaal niet lang te wachten voor HET een nieuwe gastheer had gevonden, en ook niet opnieuw zijn best te doen om zich voort te planten. Gretig zette HET zijn gastheer aan tot een moord, en HET wachtte, hunkerde ernaar om die vreemde en heerlijke opzwelling te voelen.

Maar toen het gevoel kwam, was het traag van beweging, kietelde ’t HET met een uitloper van de sensatie en verdween toen zonder tot bloei te komen en nakomelingen te verwekken.

HET begreep het niet. Waarom werkte reproductie deze keer niet? Er moest een reden voor zijn en HET zocht ordelijk en efficiënt naar het antwoord. In de vele jaren waarin de nieuwe dingen veranderden en groeiden, sloeg HET aan het experimenteren. En gaandeweg ontdekte HET de voorwaarden waaronder reproductie wel werkte. Er kwamen behoorlijk wat vaardigheden bij kijken voor HET tevreden was met het antwoord dat HET had gevonden, maar elke keer als HET de beslissende formule kopieerde, ontstond er een nieuw bewustzijn dat vol pijn en afgrijzen de wereld in vluchtte, en HET was tevreden.

Het werkte het beste wanneer de gastheren wat uit hun evenwicht waren, door de drank die ze waren gaan brouwen of een of andere trance. Het slachtoffer moest weten wat er komen ging, en als er een soort publiek was en ze hun emoties in de ervaring stopten, werd het zelfs nog krachtiger.

En dan was er vuur, vuur was een uitstekende manier om de slachtoffers te vermoorden. Ze leken hun wezen in één klap in een grootse, gillende, spectaculaire energiestoot los te laten.

En ten slotte werkte de hele zaak nog beter met kinderen. De emoties rondom hen waren dan zoveel sterker, vooral bij de ouders. Het was prachtiger dan alles wat HET zich verder kon voorstellen.

Vuur, trance, jonge slachtoffers. Een eenvoudige formule.

HET begon de nieuwe gastheren zover te krijgen dat ze een situatie creëerden om deze omstandigheden te laten beklijven. En de gastheren waren verbazingwekkend gewillig om met HET mee te werken.