Свет першы і апошні

Калі, забіты ў кут, ад года я усё пісаў адзін радок,

Летуценячы здабыць той лаўравы вянок,

Прыйшла ка мне і села муза. Села пад іконай.

І глянуўшы, як у ваду, ў мае паперы,

Адкрыла вокны, адчыніла дзверы,

І прохаладзь хлынула вясновая,

І з яе спакойна-светлага аблічча

Капнула слязіна.

“Ці ўбачыць?.. Ці пакліча?..

Паблагаславіць мо мяне?.. Ці папракне?..

На вуха тайніцу шапне

Ці скрутак спісаных законаў

Абыякава уручыць мне?..”

Прамовіла:

“О, мілы Божа, як жа ты спанеў

І непрактычны стаў.

І хоць цяшы цябе, хоць рэж,

Нішто табе сям’я і дом, і мае раны...

Ты ў іншу, хлопча, закаханы

І ўжо не пазнаеш мяне.

Глядзіш — і не бачыш,

Што маеш і траціш.

А з замужняй, той мурзаю,

Ні дня не пражывеш.

І ночны час — не час без ласк

Жывой кабеціны...

Праўдзівых муз цяпер нямаш

На нашым подлым свецені!”