Свет першы і апошні

Покуль у невады вечныя дзённае сонца

Не злоўлена сонцам счарнелым,

З свету зыходзячы я астаўлю красу найпрыгожую —

Бляск жыватворнага Немага.

Цела з праменняў ягоных было далікатным

І гнуткім, як чыстага золата пробы.

Рукі былі, каб лавілі гасцей наймілейшых —

Ганцоў светланосных — паўсюды, заўсёды.

Ах, вылятаюць з мяне, бы з гнязда, пакрыёму

Апошнія спелыя, цёплыя промні.

І нічагуткі я хутка, як дрэва-не-дрэва,

Не буду, не буду ні бачыць, ні помніць.

Смерць непазбежная будзе калісьці пазбежнай,

Калі хто не схоча яе прыпадобы.

Нам яшчэ суджана з белаю дамай ісці ды ісці

Пад чарнотаю сонца па мёртвых гародах.