Свет першы і апошні

Лета ў самоце. Лета ў жалобнай цішы.

Адзін-аднюткі. Тулю да сэрца твой малы партрэцік.

Туга па страчаным мяне сабой калыша.

О, мае хмары атлантычныя і філіпінскі вецер!

О, філіпінскі вецер мой і атлантычнае пахмар’е,

Тугі па страчаным вы неразборлівыя дзеці!

Глушу свой боль балючымі музычнымі пажарамі,

Ў пажарах гэтых мілая каханым целам свеціць.

Плыву праз ночы ноч, аслеплены самотай лета,

На ўзвейных крылах філіпінскіх ветраў.

Туга па страчаным расце ўва мне балючай цішай

І, як тапельца ў цінах, мроямі музычнымі калыша.