Свет першы і апошні

Зверху востра сляпіла святло.

Прыціснуты к цвёрдай паверхні,

Я пусткай валодаў сваёй,

Крыкам я быў, і крык быў тлом.

У балесна-імглістай лагодзе,

Вільготнай гарачцы сноў

Мне рукі забралі абедзьве, найменей,

І вярбе аддалі за акном.

Галяк, што ірве апендыцыт,

Бы шылам — пальцамі: цыт і цыт!

А прага размовы ў прыродзе —

Як жэрдкі і белага пеўня

Ці выбітай шыбіны з клёнам.

Таму там на голлі зялёнай слівы

Вешаўся нехта вельмі шчаслівы,

А побач кнігу пісаў шалёны.

І такая там ціш адхімічана,

Што ў тэрмометрах топіцца ртуць

І чутно — з начнікамі начніцы

Усё сарочкі вар’ятам ткуць.