Свет першы і апошні

Неверагодна. Чорная музыка ўладарыць Варшавай,

Усе вуліцы робіць непраезнымі аднолькава.

Хто б ні з’явіўся — ідзе крокам Раскольнікава,

Усе жанчыны — найпрыгажэйшымі вабнымі полькамі.

Блізкае ад мяне адплывае і стаецца неймаверна далёкім.

Хоць вечар неонамі пісьмаў к сабе прыйсці запрашае,

На скрыжаванні стаю, як калісь, і адчайна цалую твой локан

І бачу зноў тое, як размінаюцца нашых двух жыццяў аблокі.

Як і тады, пра сябе я й цяпер ведаць нічога не ведаю,

Чую адно, што нельга чагосьці ўсё мне. І гэтае нельга ўсё бліжай —

Як нельга пайсці адначасна ў шчаснасць Новага свету,

Калі ўжо пад чорную музыку йдзеш вуліцай Святога крыжа.