Свет першы і апошні

Нейк сталася, што я паіў каня.

Ажурнай цеплынёй ляжала сонейка на грыве.

Ціш стрыглі вушы палахліва,

Хоць яблыкі вачэй былі ў агнях.

Мы з ім жылі не як браты,

Таму, пакуль я даставаў вады

І наліваў з чарпальнай кадзі

Ў ягонае напойнае вядро,

Атласам губ мяне ён гладзіў

І яблыкаў сваіх наводзіў мікраскоп

На кучму валасоў і на загар плячэй

Ды асабліва ў гузікі маіх вачэй.

Праз іх, відаць, там бліскалі й яму агні —

І жорны мозгу разлічалі свята й будні,

Што я налью яму вады з ягонай студні

Ў ягоную пасудзіну, ў ягонай цішыні...

Як на вадзе мінае ўсё, як на агнях!

Няма даўно высокай постаці каня,

Той студні ўжо даўно няма

Ні сонейка таго. Вядома — і мяне няма.