Тужу па зялёнавокай князёўне,
Як вернік тужыць па царкоўным звоне.
Іду на гасцінец, выглядаю, клічу,
А мая князёўна хваляю на Пцічы.
А мая князёўна у вятроў сястрыцай.
І вярбою ніцай богу ёй маліцца.
Ах, жыцця чужога ёй ўжо не пазбыцца!
А свайго не хопіць — каб жыццём нажыцца.
Тужу па зялёнавокай князёўне
Я клёнам адцвілым у пройме вячорнай.