Свет першы і апошні

Дзеці спяць на падлозе,

Як авечачкі, збіўшыся ў кучу.

І зноў адно з іх не можа

Упасці ў сонныя травы,

У матчыных рук калыханне —

Вочкі трэ ўласнаруччу.

Як цвет яблыні танклявай,

Душа дзіцяці светлай плямай

Спаўзла са столі і па сценах

Паволі йшла дрыжачым бляскам

Да сонца звабленага шклянкай,

Туды, дзе жыў срабрысты ляскат.

Дайшла — і ў зіхотныя промні апала...

І трэск па шкле зышоў авалам.