Свет першы і апошні

Не камень я, не векавечны —

Таму згартаю святло да святла,

Таму збіраю цяпло да цяпла.

І свет трымаю ў абдымку хлапечым.

Насустрач людзям душа ўсё імкне —

І, можа, гэта і ёсць жыццятворнасць ва мне?

Маўклівы сэрца чаўнок — ён трапеча

І тчэ кілім з невагомага жалю

З выяваю болю на дрогкіх скрыжалях.

Калісьці песняй для сэрца была агнеча

Цвітучай любасці ў садзе пачуццяў —

Цяпер адно сны тускноты мярэжкаю ткуцца.

Наводдаль спеўна змяркаецца вечнасць.

А я — аскепкі цяпла да цяпла,

А я — агніцы святла да святла.