Свет першы і апошні

Саспелі нічыйныя грушы і слівы

Ды падаюць ў жухла-старую травіцу.

І дзэнькае сонцава струнка шчымліва.

Птушыныя душы пяюць над крыніцай

Кантаты расстання й вяртання канцоны —

Глыткоў пяць паветра, глыточак вадзіцы.

Макрынкі вісяць у завойцы лісцёўнай.

Дзе шчэплены шчэпкі змуршэлых галін,

Свеціцца многа чароўных свяцёлак.

Бязмэтна прасторай шасціць парыжэлы прамень.

Патайна знікаюць будоўлі рахманых раслін,

І кожная ноч рассцілае на дзень

Свой усё новы дыван-габелен.

І зноў жа паўторыцца ў садзе

І паданне груш, і паданне сліў!

Толькі мне ўжо не бачыць вясны салаўіна-шчаслівай.

Дык на што ў белым свеце ты, восень, дагнала мяне?