Свет першы і апошні

І я калісьці быў

супольнікам сям’і буйна-зялёнай

бярозы і вяза, рабіны і клёна.

Яны гадавалі мяне, сваім ценем

адхілялі шкоднае праменне.

Кармілі, лячылі, вучылі

кронаў зменлівай красою,

змеепаўзучаю карою

і мацатой карэнняў.

“Вякуй сярод прасторы нашай

і сокі пі найпоўнай чашай!

Вяртлявы ты, нат коламі ідзеш па сцежцы,

а мы шумім на месцы;

ды разам мы —

сонца прабоскага адзіны подых!

І, сонцападобныя, усё жыццё брыдзем

па водах”.