Канец эпохі


Навокал чужыя вочы

і слоў калючых калоссе.

І сутунак — ні блакітнага неба,

ні светлых даляў.

Жоўты жах развесіў

на грудзях свае медалі

і здзірае з галавы

апошняе валоссе.

Як скінуты нагою

ў рэчку камень —

зляцелі ідалы

з высокіх

пастаментаў.

Цемра свой сум адкусіла

з хрумстам —

і ноч выварочваецца

з чорнага глупства.

Загрузка...