Impromptu


Чый зманлівы там сеў вачэй

І чый сеў рук-махлівых крыл?

О, каб — не могучы — магла

Ты целам быць маіх касцей!

І каб была ў сабе маёй,

І — ад пачатку — нічыёй!

Каб кожны раз начэй імгла

Была табе і мне натоленаю

Жарсцяй мук...

За думкай нейкі вобраз-мысль цячэ —

Нібыта хоча штось адкрыцца мне на міг

Далёкім бляскам-спевамі тваіх вачэй,

Жаночай музыкаю рук тваіх.

Загрузка...