Krwawa Linia

Rozdział 2

BERLIN, PONIEDZIAŁEK, 7 WRZEŚNIA, 10 RANO

Anna wiedziała, że nie powinna krzyczeć, bo Walther może wrócić i zabić ją. Skuliła się więc w rogu pokoju i, drżąc na całym ciele, oczekiwała na śmierć.

To, co zaczęło się niczym cudowna baśń, zakończyło się koszmarem.

Walther Gassner był pierwszą i jedyną miłością Anny Roffe. Ona sama była niezwykle kruchym i chorowitym dziewczęciem. Często mdlała i miewała zawroty głowy, które ustąpiły dopiero, gdy ukończyła osiemnaście lat. Całe jej życie wypełniały wizyty lekarzy z najodleglejszych zakątków świata. Była przecież córką Antona Roffe'a i największe sławy medyczne starały się jej pomóc.

Anna jako dziecko nie mogła bawić się z rówieśnikami ani chodzić z nimi do szkoły. Stworzyła więc sobie własny świat, pełen marzeń. Była nieobecna i zamknięta w sobie. Żyła we własnym świecie, do którego nikt nie miał wstępu. Kiedy ukończyła osiemnaście lat, jej niezwykłe dolegliwości nagle ustąpiły, budząc ją jakby ze snu. Długa choroba upośledziła ją jednak w pewien sposób. Była w wieku, kiedy większość dziewcząt wychodziła już za mąż, ona zaś nie znała nawet smaku pocałunku.

Nie przejmowała się jednak tym zbytnio. Nadal żyła we własnym świecie, a adorujący ją mężczyźni (była dziedziczką jednej z największych fortun) mało ją obchodzili. Otrzymywała wiele ofert matrymonialnych: od szwedzkiego hrabiego, znanego włoskiego poety i pół tuzina książąt z ubogich krajów. Wszystkie te propozycje zostały przez nią odrzucone.

W dniu trzydziestych urodzin córki sędziwy Anton Roffe wzruszył ramionami i zauważył:

Umrę, nie ujrzawszy upragnionego wnuka.

Walthera Gassnera poznała w Austrii dokładnie w swoje trzydzieste piąte urodziny. Był od niej młodszy o trzynaście lat. Imponował jej muskularną budową ciała i elokwencją. Nie przeszkadzało jej nawet to, że był tylko instruktorem jazdy na nartach.

Po raz pierwszy zobaczyła go, gdy zjeżdżał ze stromego stoku Hahnenkamm. Nie mogła oderwać od niego oczu. Wyglądał niemal jak młody bóg. Po pewnym czasie Walther także ją zauważył i, wykonując kilka efektownych skrętów, zbliżył się do niej.

– Zmęczyła się pani jazdą, gnadiges Fraulein? – zapytał.

Uśmiechnęła się i ku swojemu zaskoczeniu zaproponowała:

– Jestem potwornie głodna. Zapraszam pana na obiad.

Potem oblała się rumieńcem i pośpiesznie oddaliła w stronę hotelu Tennerhof. Nie była głupia. Wiedziała, że nie jest ani ładna, ani wyjątkowo inteligentna i niczego innego oprócz nazwiska nie mogła zaoferować mężczyźnie. Wiedziała też jednak, że ma niezwykle wrażliwą osobowość. Brak urody traktowała jako pewnego rodzaju ułomność, którą rekompensowała sobie, podziwiając piękno dzieł sztuki w galeriach i muzeach. Być może dlatego niezwykle przystojny Gassner wydawał jej się właśnie takim ożywionym arcydziełem.

Następnego dnia rano Walther spotkał ją ponownie. Jadła akurat śniadanie na tarasie hotelu. Nie mogła oderwać oczu od jego jasnych włosów, białych zębów i błękitnych oczu, a jego muskuły, które opinał narciarski kombinezon, wywoływały w niej dreszcz pożądania. Anna ukryła ręce w połach rękawów, aby Walther nie dostrzegł zrogowaceń.

– Szukałem cię wczorajszego popołudnia na wzgórzu. Chciałbym nauczyć cię jazdy na nartach. Za darmo – dodał z uśmiechem.

Później zabrał ją do Hausbergu na pierwszą lekcję. Już po pierwszym zjeździe stało się oczywiste, że nie miała talentu do narciarstwa. Mimo rozpaczliwych prób utrzymania równowagi, lądowała co chwila w śniegu. Nie rezygnowała jednak w obawie, że Walther inaczej nie będzie miał ochoty widywać się z nią. Kiedy po raz dziesiąty pomagał jej wstać, powiedział:

– Jesteś stworzona do czegoś zupełnie innego.

– Co masz na myśli?

– Dowiesz się dziś wieczorem przy kolacji.

Spędzili ze sobą kilka następnych dni. Walther zaniedbywał swoich klientów i opuszczał lekcje, urządzając sobie z Anną wypady do okolicznych wiosek. Czasem wybierali się też do kasyna Der Goldene Greif, a później, po nieprzespanej nocy, przesiadywali na tarasie hotelu, gawędząc do późnego popołudnia. Te godziny spędzone z Waltherem wydawały się jej cudownym snem. Tydzień później ujął czule jej dłonie i szepnął:

– Wyjdź za mnie, liebchen.

Tymi kilkoma słowami zburzył jej nierzeczywisty świat. Nagle uświadomiła sobie, że nie jest księżniczką z bajki, lecz trzydziestopięcioletnią, nieatrakcyjną kobietą, idealnym łupem dla łowców posagu. Próbowała wstać od stolika, ale przytrzymał ją za ręce.

– Jesteśmy dla siebie stworzeni – powiedział. – Kocham cię nad życie.

Spokojnie słuchała jego kłamstw o tym, że nikogo przed nią nie darzył równie wielką miłością. Uwierzyła mu zapewne dlatego, że bardzo tego pragnęła. Świadomie zagłuszała głos rozsądku. Ufała, że to, co opowiadał o sobie, było prawdziwą historią jego życia.

Prawdą natomiast było, że Walther, podobnie jak ona, nigdy nie kochał. Był bękartem pogardzanym przez otoczenie. Gorąco pragnął miłości, którą obdarzał przypadkowo poznane kobiety – Już jako trzynastolatek był atrakcyjny i kobiety nie wahały się go wykorzystywać. Wszystkie zabierały go na noc do swoich sypialni i uczyły, jak je zadowolić. W nagrodę dostawał pieniądze i smakołyki. Dawały mu wszystko, prócz miłości.

Walther był jej bratnią duszą, jej doppelganger. Wzięli cichy ślub w miejscowym ratuszu.

Anna sądziła, że jej decyzja uraduje ojca. Stało się jednak inaczej. Na wieść o jej zamążpójściu Anton Roffe wpadł we wściekłość.

– Jesteś naiwną idiotką! – grzmiał. – Ten nikczemnik jest zwykłym łowcą fortun. Stałaś się jego ofiarą. Zasięgnąłem o nim jeżyka. Przez całe swoje podłe życie był utrzymankiem kobiet. Tyle że dotąd nie spotkał kobiety dostatecznie głupiej, aby za niego wyszła.

– Przestań, ojcze! – oponowała ze łzami w oczach.

– Przecież nic o nim nie wiesz.

Anton Roffe wiedział jednak swoje i, co gorsza, nie mylił się. Zaraz po ich przyjeździe poprosił zięcia na rozmowę.

Kiedy Walther wszedł do gabinetu, jego wzrok przyciągnęły drogocenne malowidła. Pokiwał głową z aprobatą i oznajmił:

– Podoba mi się tu.

– Lepsze to niż mieszkanie u którejś z twoich kochanek – odparł stary Anton.

– Słucham? – Walther przyjrzał mu się uważnie.

– Wybacz mi tę szczerość, chłopcze, ale popełniłeś błąd. Moja córka nie ma pieniędzy.

– Co pan próbuje…

– Nic nie próbuję – przerwał mu ostro Roffe.

– Nie dostaniesz od Anny złamanego szeląga, bo ona go nie ma. Gdybyś zechciał choć trochę zainteresować się jej fortuną, dowiedziałbyś się, że korporacja “Roffe & Sons” jest firmą ściśle rodzinną. Oznacza to, że udziały nie mogą być odsprzedane nikomu z zewnątrz. Wszyscy członkowie rodziny otrzymują solidne wypłaty, pozwalające im na dostatnie życie, ale nie są to zawrotne kwoty, o których marzą ludzie twojego pokroju.

Po tych słowach wyjął z szuflady dużą kopertę i położył na biurku przed Waltherem.

– To powinno ci wszystko wynagrodzić. Chcę, abyś opuścił Berlin najbliższym pociągiem i zapomniał o mojej córce.

– Czy nie przyszło panu do głowy, że ja kocham pańską córkę?

– Nie – odparł chłodno Anton.

Walther przyjrzał się mu bacznie i sięgnął po kopertę.

– Zobaczymy, ile jestem wart. – Wyjął z koperty pieniądze i przeliczył je. Po chwili dodał: – Niestety, wyceniam siebie na więcej niż dwadzieścia pięć tysięcy marek.

– To wszystko, co ci mogę dać. Powinieneś być zadowolony – odparł Anton.

Po chwili Walther włożył pieniądze do kieszeni i opuścił gabinet bez słowa.

Staremu kamień spadł z serca. Miał wyrzuty sumienia, ale tłumaczył sobie, że to, co uczynił, było wyjściem najlepszym. Nagłe zniknięcie Walthera zapewne na jakiś czas unieszczęśliwi Annę, ale lepiej, że to stało się teraz.

Postanowił dopilnować, aby tym razem poznała odpowiedniego mężczyznę w odpowiednim wieku. Jeżeli nawet nie będzie jej kochał, to przynajmniej powinien ją szanować. Musi to być ktoś, dla kogo będzie ważna i kto nie opuści jej dla nędznych dwudziestu pięciu tysięcy marek.

Kiedy Roffe wrócił do domu, już w progu powitała go płacząca Anna. Objął ją ramieniem, próbując uspokoić. Wtedy dojrzał stojącego za jej plecami Walthera.

– Spójrz, ojcze, jaki prezent dostałam od Walthera – powiedziała Anna, pokazując połyskujący na palcu pierścionek. – Kosztował dwadzieścia tysięcy marek.

Anton nie miał wyjścia, musiał zaakceptować ich związek. W prezencie ślubnym kupił im dom w Wannsee, urządzony z przepychem, pełen antyków i ogromnych szaf wypełnionych książkami. Na górnym piętrze znajdowały się oryginalne osiemnastowieczne meble, wykonane przez szwedzkich i norweskich mistrzów.

– Nie chcę już niczego więcej od twojego ojca. – Tymi słowami Walther skwitował podarek Roffe'a. – Chciałbym ci wszystko kupować sam. Szkopuł w tym, że nie mam pieniędzy.

– Jesteś w błędzie, mój drogi – odparła Anna. – Wszystko, co mam, należy do ciebie.

– Jesteś tego pewna?

– Jak najbardziej, kochanie. Dostaję regularnie pokaźną sumę pieniędzy od korporacji “Roffe & Sons”, za nią będziemy mogli żyć dostatnio. Niestety, większość mojego i ojca majątku znajduje się we władaniu zarządu korporacji i bez jego zgody nie możemy sprzedać naszych udziałów.

Kiedy Anna wyjawiła mu, o jak wysokie udziały chodzi, zaniemówił z wrażenia i poprosił, aby powtórzyła raz jeszcze ten astronomiczny rząd cyfr.

– I nie możesz sprzedać udziałów? – zapytał z niedowierzaniem.

– Mój kuzyn Sam nigdy nie wyraziłby na to zgody. Posiada kontrolny pakiet i o wszystkim decyduje. Ale może pewnego dnia…

Któregoś dnia Walther oznajmił Anionowi, że chciałby pracować w rodzinnej korporacji. Stary sprzeciwił się temu.

– Cóż dobrego mógłby zrobić dla firmy jakiś tam instruktor narciarstwa – powiedział Annie.

Jednak wkrótce uległ prośbom córki i dał mu posadę w administracji. Nowy członek rodziny okazał się pojętnym uczniem i wkrótce awansował. Kiedy zaś dwa lata później zmarł Anton, Walther zasiadł w zarządzie.

Anna była z niego dumna. Danke, lieber Gott, był wspaniałym mężem i kochankiem. Przynosił jej kwiaty i upominki, a każdą wolną chwilę spędzał razem z nią w domu.

Dla niego nauczyła się gotować i codziennie przyrządzała mu jego ulubione dania: choucroute, duszoną cielęcinę z ziemniakami czy też kiełbaski Nuremberg.

– Znasz się na gotowaniu jak mało która kobieta, liebchen. – Te słowa często padały z ust Walthera, wywołując rumieniec na jej twarzy.

W trzecim roku układnego pożycia Anna zaszła w ciążę. Dzielnie znosiła ból, jaki towarzyszył jej przez całe osiem miesięcy. Była jednak zaniepokojona, choć z innego zupełnie powodu.

Któregoś popołudnia zabrała się do robienia swetra na drutach i wtedy to zapadła w dziwny letarg, z którego obudził ją dopiero głos męża:

– Mój Boże, zrobiło się już zupełnie ciemno, a ty jeszcze pracujesz?

Spojrzała na robótkę i z przerażeniem zauważyła, że nie zrobiła ani jednego rzędu. Miała pustkę w głowie i nie mogła sobie przypomnieć, co się z nią działo podczas całego popołudnia.

Od tamtej pory często zdarzały się jej podobne luki w pamięci. Zaczęła się już nawet zastanawiać, czy nie zwiastują one czasem śmierci. Nie, nie bała się umierać. Nie mogła tylko znieść myśli, że opuści Wallhera.

Miesiąc przed rozwiązaniem Anna znów niespodziewanie znalazła się w stanie dziwnego letargu i spadła ze schodów. Odzyskała przytomność dopiero w szpitalu.

– Co się stało z dzieckiem? – zapytała przerażona, patrząc na swój płaski brzuch.

Walther przytulił ją wtedy mocno i powiedział:

– Droga pani Gassner, powiła pani bliźnięta – miał łzy w oczach – chłopca i dziewczynkę – dokończył.

Anna poczuła nieodpartą chęć ujrzenia dzieci. Pragnęła przytulić niemowlęta do piersi i rozkoszować się ich widokiem.

– Jeszcze nie teraz, kochanie. Dopiero wtedy, gdy nabierzesz sił. Tak zawyrokowali lekarze.

Ten cudowny dzień w końcu nadszedł. Anna opuściła szpital na wózku, mimo protestów z jej strony, iż jest na tyle sprawna, aby iść o własnych siłach. Pragnęła tylko jednego: jak najszybciej ujrzeć dzieci.

Kiedy przestąpili próg domu, poprosiła, aby Walther zaniósł ją do dziecinnego pokoju. On jednak sprzeciwił się, mówiąc:

– Jesteś jeszcze za słaba…

Nie dokończył, bo Anna zeskoczyła z wózka i pobiegła do dzieci.

W pokoju panował półmrok. Wiszące w drzwiach ciężkie zasłony były zaciągnięte. Musiała odczekać dobrą chwilę, zanim zdołała dojrzeć w ciemności łóżeczka. Walther próbował jej coś tłumaczyć, ale zignorowała go; nie mogła oderwać oczu od śpiących dzieci.

– Są takie piękne – wyszeptała. – Jestem bardzo szczęśliwa.

– Chodźmy już, Anno. – Walther objął ją ramieniem i poprowadził do wyjścia. Czuł narastające podniecenie. Nie kochali się przecież już od tak dawna. Teraz powinni pomyśleć o sobie. Dla dzieci będą mieli dużo czasu potem.

Chłopcu dali na imię Piotr, a dziewczynce Brygida. Anna całymi dniami przesiadywała w pokoju dzieci, bawiła się z nimi i rozmawiała. I choć maleństwa nie rozumiały ani słowa z tego, co do nich mówiła, to jednak czuły, że je kocha. Była nimi tak zajęta, że nawet nie zauważała powrotu męża do domu.

– Czy ugotowałaś dziś obiad? – pytał zwykle Walther, choć z góry znał odpowiedź.

Dzieci były niczym magnes. Wiedziała, że zaniedbuje Walthera, i czuła się winna. Próbowała choć częściowo usprawiedliwić swoje postępowanie, tłumacząc sobie, że one są przecież częścią niego.

Każdej nocy, gdy zasypiał zmęczony po całym dniu pracy, wymykała się do dziecinnego pokoju i aż do świtu wpatrywała się w twarzyczki śpiących dzieci. Nad ranem biegła na palcach z powrotem do sypialni, bojąc się obudzić Walthera.

Pewnej nocy nie dopisało jej jednak szczęście i Walther niespodziewanie pojawił się w pokoju dziecinnym.

– Co ty tu robisz, na miłość boską?!

– Nic, kochanie. Ja tylko…

– Wracaj do łóżka, Anno!

Nigdy nie mówił do niej takim tonem. Przy śniadaniu zaproponował, aby wyjechali razem na wakacje.

– Dzieci są zbyt małe, aby znieść trudy podróży – oponowała.

– Możemy je zostawić w domu pod opieką służby.

– Wykluczone! Nie ruszę się bez nich na krok. Walther ujął jej dłoń i, patrząc w oczy, powiedział:

– Czy pamiętasz, jak kiedyś było nam dobrze razem? Kochaliśmy się, rozmawialiśmy do białego rana i nikt nam w tym nie przeszkadzał.

Patrzyła, jak mówił, i kiwała z politowaniem głową. Walther był zazdrosny o dzieci. Uważał, że skradły mu jej miłość do niego.

Czas upływał, a Walther na krok nie zbliżył się do dzieci. Nawet w dniu ich urodzin znalazł sobie wymówkę, aby nie pojawić się w domu. Anna ze łzami w oczach rozpakowywała kupione przez siebie prezenty.

Stało się rzeczą oczywistą, że maleństwa były mu obojętne. Po części za ten stan rzeczy winiła siebie. Poświęcała im zbyt dużo czasu. Stały się jej obsesją, jak mawiał Walther. Radził jej nawet udać się do lekarza. Jednak najlepszy w mieście psychoanalityk okazał się idiotą. Wiedziała, że błąd tkwi nie tylko w jej postępowaniu. Jeżeli można ją było za coś winić, to tylko za to, że zbyt mocno kochała dzieci. Walther natomiast grzeszył zupełnym brakiem zainteresowania nimi.

Z czasem starała się unikać maleństw, kiedy on był w domu. Gdy jednak wychodził do biura, pędziła do ich pokoju jak na skrzydłach.

Nie były to już niemowlęta. Skończyły przecież trzy latka. Z Lnianowłosych aniołków wyrosły dwie poważne osóbki.

Piotr był wysoki jak na swój wiek i dobrze zbudowany, zupełnie jak ojciec. Często sadzała go sobie na kolanach i mówiła:

– Mój ty mały Casanovo, nie będziesz mógł się opędzić od frauleins. Bądź zawsze dla nich dobry.

Piotr w odpowiedzi uśmiechał się nieśmiało i tulił do niej.

Brygida z tygodnia na tydzień wyglądała coraz ładniej. Nie była jednak podobna ani do niej, ani do Walthera. Jej jasne włosy poskręcały się w loki, a skóra stała się delikatna i biała jak alabaster.

Piotr był żywy i impulsywny; czasami klapsem musiała przywoływać go do porządku. Brygida, w przeciwieństwie do brata, była łagodna i spokojna.

Kiedy Walther był nieobecny, Anna puszczała dzieciom muzykę z adapteru lub czytała im baśnie o olbrzymach, chochlikach i wiedźmach. A kiedy kładła je do łóżek, śpiewała im ulubioną kołysankę:

Schlaf, Kindlein, schlaf, Der Yater hut't die Schaf…

Każdego wieczora Anna modliła się, aby Bóg zmienił stosunek męża do dzieci. Stwórca jednak okazał się głuchy na jej prośby. Walther z dnia na dzień coraz bardziej ich nienawidził. I co gorsza, podobne uczucia żywił do niej samej. Stary Anton nie mylił się: Walther poślubił ją dla pieniędzy. Dzieci stanowiły dla niego zagrożenie. Coraz częściej namawiał ją też, aby sprzedała swoje udziały.

– Sam Roffe nie ma prawa rozporządzać twoim majątkiem – dowodził. – Odzyskasz pieniądze i wyjedziemy stąd.

– A dzieci?

– Musimy się ich pozbyć. To dla naszego dobra.

Zaczynała powoli rozumieć, że mężczyzna, którego kiedyś tak bardzo kochała, jest szaleńcem. Anna była przerażona. Walther zwolnił całą służbę oprócz sprzątaczki, która przychodziła raz w tygodniu. Znalazła się więc z dziećmi na jego łasce. Czuła, że potrzebuje natychmiastowej pomocy. Być może nie było jeszcze za późno.

Anna siedziała na podłodze w swojej sypialni, czekając na powrót męża, który przed wyjściem z domu zamknął drzwi na klucz. Powoli wstała i chwiejnym krokiem zbliżyła się do telefonu. Zawahała się przez moment. Jednak po chwili uniosła słuchawkę i wykręciła numer policji.

– Halo. Tu telefon alarmowy policji. Czym możemy służyć?

– Tak, proszę! – powiedziała z lękiem w głosie. – Ja… – nie dokończyła, bo Walther wyrwał jej słuchawkę i rzucił na widełki.

Anna cofnęła się przerażona.

– Błagam, Waltherze, nie rób mi krzywdy!

– Liebchen, jak mógłbym cię skrzywdzić – powiedział prawie szeptem. – Przecież cię kocham.

Zbliżył się nagle do niej i dotknął jej ręki. Poczuła, jak całe jej ciało drętwieje.

– Nie chcesz chyba, aby policja zakłócała nasz spokój?

Anna w odpowiedzi potrząsnęła tylko głową, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa.

– Wszystkiemu winne są dzieci – kontynuował. – Musimy się ich pozbyć.

Nagle usłyszeli dzwonek do drzwi. Walther zawahał się, a kiedy dzwonek ponownie zaterkotał, nakazał Annie ciszę i wyszedł z sypialni, zamykając za sobą drzwi na klucz.

Na dole czekał na niego posłaniec w szarym uniformie, trzymając zalakowaną kopertą.

– Specjalna przesyłka dla państwa Gassnerów.

– Dziękuję.

Walther zamknął drzwi. Przez chwilę popatrzył na kopertę i otworzył ją. W środku znajdowała się wiadomość tej oto treści: “Z żalem zawiadamiam, że Sam Roffe zginął tragicznie podczas wspinaczki w górach. Proszę o pilne przybycie do Zurychu w piątek w południe”.

U dołu widniał podpis: Rhys Williams.

Rozdział 3

RZYM, PONIEDZIAŁEK, 7 WRZEŚNIA, 6 RANO

Ivo Palazzi stał na środku sypialni, brocząc krwią.

– Mamma mia! Mi hai rovinato!

– To dopiero początek, ty obrzydliwy figlio di putana – krzyczała Donatella.

Stali oboje nadzy w ich sypialni przy Via Montemignaio. Donatella miała najbardziej zmysłowe ciało ze wszystkich kobiet, które przewinęły się przez jego życie. Mimo głębokich krwawiących ran na twarzy i całym ciele, czuł narastające na jej widok podniecenie. Dio! Ta kobieta była istną tygrysicą.

Niewiele myśląc, porwał z krzesła kawałek białego materiału, który okazał się jego koszulą, i wytarł krew z twarzy. Zaczynał odczuwać mdłości, wysłuchując złorzeczeń Donatelli.

– Obyś się wykrwawił na śmierć, ty parszywy dziwkarzu!

Ivo zastanawiał się gorączkowo, jak los mógł obejść się z nim tak okrutnie. Przecież dotąd uważał się za szczęśliwca, wzbudzając zazdrość wśród przyjaciół. Był dobrym człowiekiem i nie miał żadnych wrogów.

Przed ślubem, podobnie jak wszyscy młodzi rzymianie, hołdował zasadzie: Farst onore con una} donna – W życiu mężczyzny liczą się tylko kobiety. Toteż kiedy tylko było to możliwe, wprowadzał tę zasadę w życie. Obdarzał miłością nowo poznaną dziewczynę po to, aby zapomnieć o tej, którą właśnie porzucił.

Dla niego wszystkie kobiety były piękne, zarówno stare, o pomarszczonych i upudrowanych twarzach, putane, okupujące latarnie przy Via Appia, jak i niezwykle atrakcyjne modelki, spacerujące po Via Condotti. Do jedynych niewiast, które miał w niełasce, należały Amerykanki. Były zbyt niezależne i mało romantyczne. Dostał szału, gdy słyszał, jak bliskie sercu każdego Włocha nazwisko Giuseppe Verdi tłumaczą na Joe Green.

Z kobietami postępował według wymyślonego przez siebie pięciopunktowego planu. Pierwszy etap zaczynał się zaraz po pierwszym spotkaniu. Zwykle dzwonił do dziewczyny kilka razy dziennie i obdarowywał ją kwiatami i tomikami wierszy. Podczas drugiego etapu wybranka serca otrzymywała porcelanowe puzderka wypełnione czekoladkami od Perugina. Wkrótce czekoladki zastępowała biżuteria oraz kolacje we dwoje w El Toula czy Taverna Flavia. Te, którym udało się przejść do etapu czwartego, dzieliły z nim łoże i miały sposobność podziwiać go w roli kochanka. Jego luksusowy apartament przy Via Margutta tonął wówczas w kwiatach garofani czy papaveri i rozbrzmiewał muzyką klasyczną lub rockiem, zależnie od upodobań dziewczyny. Ivo uwielbiał etap czwarty, w przeciwieństwie do etapu piątego, kiedy to musiał wygłosić swoistą mowę pożegnalną, wręczyć ukochanej prezent na pożegnanie i łamiącym się z żalu głosem wymówić sakramentalne arrivederci.

Tamto jednak należało już do przeszłości. Z przerażeniem przyglądał się w lustrze ranom na twarzy.

~ Jak mogłaś mnie tak skaleczyć, cara. Co za diabeł w ciebie wstąpił?

Mówiąc to, zbliżył się do Donatelli i wziął ją w ramiona. Zanim jednak zdołał ją przytulić, poczuł, jak jej długie paznokcie rozcinają mu skórę na plecach. Ivo syknął z bólu.

– Masz za swoje, niegodziwcze! Daj mi nóż, a odetnę ci to twoje cazzo i rzucę psom na pożarcie!

– Przestań, cara, błagam. Obudzisz dzieci.

– Nie widzę w tym nic złego. Czas, aby dowiedziały się, jakim potworem jest ich ojciec.

– Carissima – Ivo złożył ręce jak do modlitwy i ruszył w stronę Donatelli.

– Nie dotykaj mnie. Szybciej rzuciłabym się z mostu, niż pozwoliła ci zbliżyć się do mnie.

– Nigdy nie przypuszczałem, że matka moich dzieci może mnie tak znieważyć. – Ivo był wyraźnie wzburzony.

– Chcesz, abym traktowała cię jak należy i była dla ciebie miła? To daj mi to, czego chcę.

– Nie mam takiej sumy, na miłość boską.

– To zdobądź ją dla mnie! Przecież obiecałeś!

Zaczynała znowu histeryzować. Ivo zdecydował się zejść jej z drogi, zanim sąsiedzi po raz kolejny wezwą policję.

– Trochę potrwa, zanim zbiorę ten milion dolarów dla ciebie – starał się ją uspokoić – ale postaram się.

W pośpiechu wciągnął spodnie i sięgnął po zakrwawioną koszulę. Zapinając guziki, kątem oka spoglądał na biegającą po pokoju Donatellę.

– Co za kobieta – westchnął, nie spuszczając oczu z jej ogromnych, jędrnych piersi.

Czul, jak koszula przykleja mu się do poranionych pleców.

– Carissima, jak ja się wytłumaczę z tego mojej żonie?

Ivo Palazzi był mężem Simonetty Roffe, dziedziczki włoskiej filii korporacji “Roffe & Sons”. Poznał Simonettę, gdy jeszcze jako architekt nadzorował budowę jej willi w Porto Ercole. Wystarczyło, że wpadł jej w oko, a jego dni jako kawalera były policzone. Już pierwszej nocy zaliczył z Simonettą wszystkie cztery etapy, a kilka tygodni później w obecności księdza wypowiedział sakramentalne “tak”.

Bez żalu też porzucił swoje dotychczasowe zajęcie i zajął się interesami korporacji w Rzymie. Szybko się uczył i był ubóstwiany przez współpracowników. Jego przyjaciele zazdrościli mu niezwykłego poczucia humoru i ogromnej żywotności. Należał do ludzi niezwykle impulsywnych, o których mówi się, że w porywach gniewu zdolni są nawet zabić. Małżeństwo Ivo z Simonettą było niezwykle udane. Na początku Ivo sądził, że ich związek ograniczy jego wolność osobistą. Obawy okazały się jednak bezpodstawne. Wystarczyło, że znaczenie ograniczył liczbę kochanek, i mógł czuć się bezpiecznie.

Ojciec Simonetty kupił im w prezencie ślubnym przepiękną posiadłość w Oligata, otoczoną murem i chronioną dzień i noc przez umundurowanych strażników.

Simonettą była cudowną żoną i gospodynią. Kochała Ivo i uważała go za swego władcę, choć, jak sądził, nie zasługiwał na to. Miała tylko jedną wadę: była bardzo zazdrosna.

Gdy kiedyś odkryła, że z jedną z klientek spędził kilka upojnych nocy w Brazylii, wpadła w szał i stłukła wszystkie naczynia, jakie mieli w domu, z tego przeszło połowę na głowie biednego Ivo. Potem chwyciła nóż kuchenny i zagroziła, że zabije jego i siebie. Musiał się nieźle natrudzić, zanim ją obezwładnił i tuląc do siebie sprawił, że ochłonęła z gniewu. Po tym incydencie Ivo stał się niezwykle ostrożny. Miał zbyt wiele do stracenia. Simonettą była bowiem młoda, niezwykle piękna, a przy tym bardzo bogata. Mieli wspólne zainteresowania i przyjaciół. Czasem, gdy szedł do łóżka z nowo poznaną dziewczyną, zastanawiał się, dlaczego wciąż zdradza swoją Simonettę. Odpowiedź była prosta: ktoś przecież musiał uszczęśliwiać kobiety.

Donatellę Spolini poznał po trzech latach szczęśliwego małżeństwa, gdy przebywał służbowo na Sycylii. Już przy pierwszym spotkaniu padli sobie w ramiona. Jej duże, zielone oczy burzyły mu krew w żyłach, a krągłe, zmysłowe pośladki z całą pewnością przypadłyby do gustu Rubensowi, gdyby żył. Wyglądem bardzo różniła się od Simonetty, której smukła sylwetka przypominała niewiasty rzeźbione przez Manzu. Donatella okazała się wspaniałą kochanką. W jej objęciach czuł się jak uczniak.

Kiedy po zmaganiach miłosnych leżał obok niej wyczerpany, czuł, że byłby głupcem, pozwalając jej odejść.

I w ten sposób Donatella została jego kochanką. Postawiła mu tylko jeden warunek – że poza nią, no i oczywiście Simonettą, nie będzie spotykał się z żadną inną kobietą. Z żalem, ale przystał na jej żądanie. Od tamtego czasu, choć upłynęło już osiem lat, ani razu jej nie zdradził. Zresztą prawdą było, że zaspokajanie dwóch kobiet o niezwykłym temperamencie wymagało od. niego i tak nie lada wysiłku.

Gdy kochał się z Simonettą, myślał o miękkich pośladkach Donatelli, co dodawało mu sił w zaspokajaniu jej żądzy. Kiedy zaś pieścił Donatellę, wyobrażał sobie, że dotyka młodych piersi Simonetty i jej słodkiej culo, sprawiając sobie niewyobrażalną rozkosz. Całej historii dodawał pikanterii fakt, że Simonettą nawet nie domyślała się istnienia rywalki.

Ivo kupił Donatelli apartament przy Via Montemignaio i spędzał z nią każdą wolną chwilę. Często oznajmiał Simonetcie, że wyjeżdża w interesach, a godzinę później już był w objęciach Donatelli. Odwiedzał ją też w drodze do biura i w czasie popołudniowych sjest.

Pewnego razu, gdy płynął z Simonettą do Nowego Jorku na “Queen Elizabeth 2”, wykupił osobną kabinę dla Donatelli. Jeszcze dziś z rozkoszą wspomina tamte dni spędzone na statku.

Gdy pewnego wieczoru Simonettą oświadczyła mu, że jest w ciąży, nie posiadał się z radości. Kiedy jednak Donatella oznajmiła mu, że niedługo zostanie szczęśliwym ojcem, upuścił z wrażenia filiżankę z kawą.

“Dlaczego – pytał sam siebie – bogowie są dla mnie tak łaskawi?”

Simonettą urodziła dziewczynkę, a Donatella chłopczyka. Rozpierała go duma. Przychylność bogów nie miała granic.

Minęło kilka miesięcy i Donatella poinformowała go, że jest ponownie w ciąży. To samo uczyniła też Simonettą. Jakby się zmówiły, myślał. Dziewięć miesięcy później otrzymał w prezencie kolejnego syna od Donatelli i następną córkę od Simonetty.

Bogowie nie siedzieli z założonymi rękoma. Cztery miesiące później obie kobiety znów zaszły w ciążę. W tym samym niemal czasie urodziły kolejne maleństwa.

Ivo pędził niczym szaleniec ze szpitala Salvator Mundi, gdzie leżała Simonettą, do kliniki Santa Chiera, w której odpoczywała po porodzie Donatella. Po drodze nie omieszkał też pomachać do dziewcząt siedzących przed małymi różowymi namiotami, po obu stronach Raccordo Anułare, w oczekiwaniu na klientów. Jechał zbyt szybko, aby dojrzeć ich twarze, ale wszystkie bez wyjątku kochał i dobrze im życzył.

Donatella urodziła kolejnego chłopca, Simonettą dziewczynkę. W głębi serca Ivo pragnął, aby stało się odwrotnie. Bo czyż nie było ironią losu, że żona rodziła mu same dziewczynki, a kochanka chłopców? Nazwisko i majątek miałby odziedziczyć po nim syn z nieprawego łoża?

Mimo wszystko jednak był szczęśliwy i dumny ze swoich dzieci. Pamiętał o ich kolejnych urodzinach, imieninach i przy każdej okazji kupował im prezenty. Sam wybrał też dzieciom imiona. Dziewczynki nazwał: Izabella, Bernadetta i Camilla, a chłopców Francesco, Carlo i Luca.

W miarę jak dzieci dorastały, życie Ivo zaczynało się komplikować. Przede wszystkim musiał zadbać o to, aby dzieci uczęszczały do różnych, z dala od siebie położonych szkół. Dziewczynki posłano do Saint Dominiąue,'francuskiego klasztoru przy Via Cassia, a chłopców do Massimo, szkoły jezuitów w EUR. Ivo uczęszczał na wywiadówki, pomagał dzieciom w odrabianiu lekcji, towarzyszył im w zabawach, a nawet reperował popsute zabawki. Był przykładnym mężem, kochankiem i ojcem.

Boże Narodzenie spędzał zwykle w towarzystwie Simonetty, Izabelli, Bernadetty i Camilli. Szóstego stycznia, w “Befana”, przebierał się za wiedźmę i udawał z prezentami do Francesca, Carla i Luki.

Ivo kochał swoją żonę, kochankę i dzieci. Po raz kolejny dziękował bogom za ich łaskawość. Ci jednak postanowili spłatać mu figla.

Pewnego ranka, po niezwykle romantycznym pożegnaniu z Simonettą, Ivo udał się jak zwykle do biura. O pierwszej oznajmił sekretarzowi (na wyraźne żądanie Simonetty zwolnił sekretarkę, że całe popołudnie spędzi na ważnym zebraniu. Chwilę później, uśmiechając się pod nosem na myśl o cielesnych uciechach w ramionach Donatelli, minął stację metra przy Lungo Tevere, przejechał most Corso Francie i po upływie godziny zaparkował samochód przy Via Montemignaio.

Gdy tylko otworzył drzwi do apartamentu, od razu wiedział, że w powietrzu wisi coś niedobrego, Chłopcy płacząc tulili się do Donatelli, a ona sama spoglądała na niego z nienawiścią.

– Stromo! – krzyknęła w stronę Ivo.

– Carissima, cóż złego ja znowu uczyniłem?

– Spójrz na to! – Nie przestając trząść się z gniewu, Donatella rzuciła mu w twarz trzymaną w ręku gazetę “Oggi”.

Na pierwszej stronie zobaczył dużą fotografię, na której dostrzegł siebie z Simonettą i dziewczynkami. Pod zdjęciem widniał napis: “Padre di Famiglie”. Dio! Niemal zapomniał o propozycji, jaką otrzymał od redakcji magazynu, opublikowania historii jego rodziny. Klął teraz w duchu, że tak nieroztropnie przystał na tę propozycję. Nie przypuszczał też, że fotografia jego rodziny znajdzie się na pierwszej stronie poczytnego pisma.

– Mogę ci to wytłumaczyć – powiedział, unikając wzroku Donatelli.

– Zrobili to już doskonale koledzy twoich synów – krzyknęła. – Carlo, Luca i Francesco wrócili do domu zapłakani, ponieważ w szkole wyzwali ich od bękartów.

– Cara, ja…

– Gospodyni unika nas, jakbyśmy byli trędowaci! Nie mogę ludziom spojrzeć w oczy! Opuszczam Rzym i zabieram ze sobą moich synów.

– O czym ty mówisz? Przecież to są także moje dzieci. Nie możesz tego zrobić!

– Spróbuj mnie powstrzymać, a zabiję cię!

“To nie może być prawdą” – pomyślał Ivo, spoglądając na płaczących synów i rozhisteryzowaną kochankę.

– Zanim jednak wyjadę, chcę dostać od ciebie milion dolarów.

Jej żądanie wydawało się tak absurdalne, że Ivo zareagował śmiechem.

– W przeciwnym razie zadzwonię do twojej żony – zagroziła.

Od tamtej pory minęło pół roku. Donatella nie spełniła jeszcze groźby, lecz Ivo wiedział, że może to zrobić w każdej chwili. Często dzwoniła do niego do biura, wywierając na niego presję.

– Nie obchodzi mnie, skąd weźmiesz pieniądze. Chcę je dostać natychmiast.

Istniał tylko jeden sposób na zdobycie tak wielkiej sumy: sprzedaż należących do Ivo akcji “Roffe & Sons”. Na razie było to jednak niemożliwe z powodu nieprzejednanego stanowiska prezesa korporacji, Sama Roffe'a, który sprzeciwiał się sprzedaży akcji należących do rodziny.

Tego okrutnego człowieka – oburzał się Ivo

– nie obchodzi los mojego małżeństwa i przyszłość moich dzieci. Niech będzie przeklęty!

Najbardziej jednak ubolewał nad tym, że Donatella zabroniła mu wstępu do swojej sypialni. Mógł wprawdzie odwiedzać synów dwa razy w tygodniu, ale jakakolwiek próba zbliżenia się do ukochanej kończyła się siarczystym policzkiem i obietnicą, że będzie mógł popatrzeć do woli na jej piękne nagie ciało dopiero wtedy, gdy przyniesie pieniądze.

Był już u kresu wytrzymałości, postanowił więc do niej zadzwonić. Gdy odebrała telefon, usłyszała w słuchawce jego słodki szept:

– Mam pieniądze. Zaraz się u ciebie zjawię.

Zdecydował, że najpierw pójdzie z nią do łóżka, a później postara się ją ułagodzić. Udało mu się jednak ją tylko rozebrać. Gdy na pytanie, czy ma pieniądze, Donatella otrzymała wymijającą odpowiedź, wymierzyła mu policzek. Po chwili poczuł na skórze jej ostre paznokcie. Rzuciła się na niego jak dzika kocica.

Przez całą drogę od apartamentu Donatelli do rodzinnego domu przy Oligati jego obolałą głowę zaprzątały myśli o całym zajściu. Nade wszystko zastanawiał się gorączkowo, jak zdoła wytłumaczyć Simonetcie, skąd wzięła się zakrzepła krew na jego ciele. Spojrzał w lusterko na głębokie różowe blizny na twarzy i na zakrwawioną białą koszulę. Przyszło mu na myśl wyznać żonie całą prawdę, że zapomniał się i poszedł z Donatella do łóżka. Szybko jednak zrezygnował z tego zamiaru, bo jak tu wytłumaczyć jej istnienie aż trzech synów. Gdyby dowiedziała się prawdy, jego życie nie byłoby warte nawet jednego lira.

Musiał wrócić do domu na czas, ponieważ spodziewali się na obiedzie ważnych gości. Pewnie Simonetta zastanawiała się już, gdzie podziewa się jej ukochany mąż.

Ivo czuł bolesny ucisk w żołądku. Sytuacja wydawała się bez wyjścia. Tylko San Genaro, patron cudotwórców, mógłby mu teraz pomóc.

Nagle doznał olśnienia. Nacisnął mocno pedał hamulca i z piskiem opon zatrzymał się przy Via Cassia. Po chwili ruszył dalej. Zatrzasnąwszy drzwi samochodu przed domem, zignorował zdziwione miny strażników i pośpiesznie wszedł do holu.

– Ivo, co się stało?! – krzyknęła na jego widok przerażona Simonetta.

Ivo uśmiechnął się smutno.

– Zrobiłem głupią rzecz, cara.

Simonetta podeszła do niego i zaczęła się przyglądać ranom na twarzy. Widział, jak zwężają się jej źrenice.

– Kto cię tak urządził? – zapytała chłodno.

– Tiberio – odparł i pokazał jej wielkiego czarnego kota, którego trzymał za plecami. – Kupiłem go dla Izabelli. Bydlak rzucił się na mnie z pazurami, gdy próbowałem schować go do koszyka.

– Pouero amore miol Połóż się, kochany. Zaraz wezwę lekarza, który opatrzy twoje rany.

– Nic mi nie jest – oponował Ivo. Simonetta zarzuciła mu ręce na szyję i próbowała przytulić się do niego.

– Ostrożnie – poprosił. – Kot poranił mi też plecy.

– Amore! Jak bardzo musisz cierpieć. W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi.

– Pójdę zobaczyć kto to, a ty się połóż, najdroższy.

– Nie, ja otworzę drzwi. Czekam na pilną wiadomość z biura.

– Signor Palazzi?

– Si.

– Depesza do pana.

Posłaniec w szarym uniformie podał mu kopertę z wiadomością od Rhysa Williamsa.