Маці сустрэў па гары,
Збіраючыся да лагчыны,
Дзе стомленыя ганчары
Дакопваліся да гліны.
На кожны вымах рукі
Уздрыгвалі дамавіны,
I цень крумкача цяжкі
На голыя клаўся спіны,—
I палымнелі яны
Пад сонцам, як хвалі патопу.
I весляроў ганчары
Нагадвалі і далакопаў.
З могілкавай гары,
Гледзячы прыцьма на гліну,
Маці прамовіла: «Сыну,
У кошык яе набяры».