Над пляцам

Ад песень колішніх і ад балад

Яно, чаканае —

I дзень прайшоў марудны.

Асыпаў лісце сакавіцкі сад

Калянае ў парожнія аруды.

Яно ад красак родных і ракі,

Пісьмо ад маці —

Там навіны, просьбы...

Я адшукаў раптоўныя радкі

I сум адчуў, які цяжэй за роспач.

«...вярнулася ад вас,

а ў хаце ўсё на месці,

бульбы наварыла,

каб з бацькам паесці».

Нібыта ў сад убегла навальніца,

Затрэсла плот і паваліла ніцма.

I я не чуў, зусім не разумеў,

З якіх часоў той векапомны спеў

Аб хаце, бульбе, зрушанай Гарыні,

Аб крыгах, па якіх кашы і скрыні...

Вада ля печы, лямант гаспадыні,

Вада праз вокны, крык гаспадара,

Па даху певень ходзіць на адрыне,

Прамоклы да апошняга пяра.

Адкуль яно,

Мо з гэтага пісьма?

I мне ніякай пэўнасці няма,

Што гэты спеў працягнецца далей,

Што будзе несці з лета і да лета

Радкі з пісьма —

Яны былі раней

За хараство і за вар'яцтвы свету.