Над пляцам

Груша падобная да высознай елкі —

Зграбная, святочная,

З гострым голлем.

З ганка яны глядзяць на яе,

Як на сваё дзіця.

Цвету на грушы багата,

I збоку дрэва ціхмянае,

Нібы саромеецца сваёй аздобы.

— Уродзіць,— кажа маці і шкадуе,—

Зверху грушы прападуць.

— Можна будзе струсіць,— кажа бацька.

— А хіба струсіш?

— З долу не, а з гары можна...

Онь на тую галіну стаць і трахануць.

Вечар намотвае шэрыя клубкі

Ранняга прыцемку

На ражкі штакетніку.

Кот завіс па прымніцы,

Як яшчэ адзін шэры клубок,

Але больш выразны.

Кот глядзіць на вільчык грушы —

Там шпакоўня.

— Няможна трусіць,— кажа маці.

— Утрымаецца, сам прымотваў...

Дым ад цыгаркі завіваецца

У празрыстыя халодныя лейкі,

Цягпецца да высокай шпакоўні.

Хмаркі выбаўляюцца з дрыготкіх плямаў дня

I шукаюць для сваіх лапак

Вячэрняга седала.

— Няможна, хоць і прымотваў.

— Здыму, калі буду трусіць.

— Нельга здымаць...

Бацька падымае сасновую трэску,

Пужае ката.

Груша ўдзень маўклівая,

Бо адкрытая ўсяму свету.

На змярканні пачынае гаманіць,

Бо сумуе праз адзіноту цемры.

Так заўгодна чалавеку,

Што на зямлі няма вясёлых дрэў,

Што дрэвы заўсёды сумныя.

Калі чалавек смуткуе —

Ягоная радасць ідзе да другога чалавека,

Калі ж радуецца —

Смутак,

Што саступіў радасці,

Ідзе да дрэва.

I трэба тое ведаць,

Што другога чалавека ён не шукае.

Я заходжу ў двор

I апускаю чамадан на зямлю.

На сходах перад грушай сядзяць бацькі.

У паглыбеўшым вечары яна як прывід —

Велічны і рахманы.

Шпакоўня, напэўна, пахне жывіцай,

Бо пад маімі нагамі

Ажываюць хрусткія смаловыя трэскі.

— Трэба было прыбраць,—

Кажа маці і не бачыць мяне.

— Заўтра, будзе час, прыбяру,—

Кажа бацька.

Цыгарка зыркай кропляй

Патанае ў яго далоні.