Раскладваць вогнішча у возе,
Як секчы дровы на парозе —
Вар'яцтва!
Але усё ж прашу
Незразумелага мастацтва
Доўгачаканыя дзівацтвы,—
Ускалыхніце мне душу.
Не толькі рыфмай ці радком,
Што неспадзеўкай душу лашчыць,
А чым заўгодна,
Хоць ваўком
З метафарай у чорнай пашчы...
Ён зразумелы для мяне,
Як неба роднае і людзі,
Пакуль бяжыць, пакуль імкне,
Пакуль метафары не згубіць.