Над пляцам

Так пасвятлее на душы,

Што ўсё благое, незямное

Пакіне дом,

А сад насупраць

Засне глыбока па-дзіцячы.

Ён ранкам з ветрам барукаўся,

Удзень з агнямі светафора,

Пад вечар з хваляй атлантычнай,

Убачанай ў апошнім промні.

А мы спрачаліся, спявалі,

Успаміпалі анекдоты,

Сок выціскалі з апельсінаў

У чыста вымытыя сподкі.

Глядзелі ў сад.

А дзеці цукру

У сок занадта насыпалі,

Яшчэ зрабіць прасілі соку

З кубінскіх спелых апельсінаў.

Спакой і радасць прыхавана,

Пачуўшы спеўны лад гаворкі,

Да хмар туліліся празрыстых

У глыбіні акна змяркальнай.

Ні тэлеграмы і ні крыку,

I тэлевізар быў спагадны —

Там фільм круціўся пра каханне,

Раптоўнае і назаўсёды.

Вярталіся жанчыны з саду,

Пад пахай несучы пасцілкі,

А па сабе пяшчоту сонца

I цень купальнікаў нядрэмны.

Былі хвіліны, і маўчанне

Нас разлучала ненадоўга,

Мы зноў гаворку пачыналі,

Нібы прасілі прабачэння.