Над пляцам

А ўсё таму, што мала я кахаю,

А ўсё таму, што надта я люблю

Даверыцца раптоўнаму дыханню

Пяшчоты і раптоўнаму цяплу.

Мой неспакой нікчэмны, і, здаецца,

Што ён знарок, але скажыце мне,

Куды ад гэтай радасці падзецца,

Што ўбачана ў тралейбусным акне?

Мой неспакой і драбяза адчаю,

Як сена жмак стамлёнаму валу,

А ўсё таму, што мала я кахаю,

А ўсё таму, што надта я люблю.

Куды, вандроўны дух, цябе завесці

Раптоўная спрабуе пекната?

Вісяць там дзверы на адной завесе,

I на сякеру тчэцца павута.