Над пляцам

I сонца ў вочы пячэ,

I лапы адужвае змога —

Кот

Вэлюм з вянком валачэ,

Ад стога бяжыць і да стога.

На ніткі не падзярэ,

Не выпацкае ў даліне —

Бугай той вянок адбярэ

I верне з паклонам дзяўчыне.

«Падзякуе хай, зладзюга,

Што цэлым да лесу знік»,—

Жардзіну паклаў на сталюгі

Усхваляваны жаніх.

Ды марныя гэта трывогі —

У садзе вясельны стол,

I, ў танцах адтупаўшы ногі,

Счакаліся госці наўкол.

Нявеста, суседка мая,

Ад радасці заспявала

I сцішанага бугая,

Як бацьку, пацалавала.