Жывы пачне пра клопаты свае,
А мёртваму даслухаць не стае
Ні часу, ні жадання, ні патрэбы.
Ён скажа толькі: «Клопатамі грэбуй».
Жывы пакрыўдзіцца
I гаварыць пакіне,
Да гэбля вернецца —
Хай лепшае настрой!
I раптам на духмянай дамавіне
Зязюлю ўбачыць з дзюбай залатой.
I зноў пачне пра клопаты свае.
А па майстэрні тырса завіруе,
I шэрая зязюля запяе,
I мёртвы спевы гэтыя пачуе.