Олівер Твіст

РАЗДЗЕЛ XXXVI,

вельмі кароткі і, здавалася б, не мае тут вялікага значэння. Але тым не менш яго трэба прачытаць як працяг папярэдняга і ключ да таго, які будзе ў належны час

Такім чынам, вы наважыліся сёння ранкам ехаць са мной, так? — спытаў лекар, калі Гары Мэйлі далучыўся да яго і Олівера за сняданкам. — Праз кожныя паўгадзіны ў вас мяняецца або настрой, або планы!

— Прыйдзе час, і вы скажаце мне нешта зусім іншае, — адказаў Гары, чырванеючы без усялякай зразумелай прычыны.

— Спадзяюся, што ў мяне будуць на тое важкія падставы, — адказаў містэр Лосбэрн, — хоць прызнаюся, што не думаю, каб выйшла так. Яшчэ ўчора ўвечары вы паспешліва збіраліся застацца тут і, як гэта належыць узорнаму сыну, правесці вашу маці на ўзбярэжжа мора. Яшчэ апоўдні вы абвяшчаеце, што зробіце мне гонар і будзеце суправаджаць мяне, колькі нам будзе па дарозе, самі мяркуючы ехаць у Лондан. А ўвечары вы з вельмі таямнічым выглядам пераконваеце мяне выехаць да таго, як прачнуцца абедзве лэдзі, у выніку чаго малады Олівер мусіць сядзець тут і снедаць, у той час як яму трэба было б гойсаць па навакольных лугах у пошуках батанічных рарытэтаў. Кепскія справы, праўда, Олівер?

— Мне было б вельмі шкада, сэр, каб мяне не было дома, калі вы і містэр Мэйлі будзеце ад’язджаць, — азваўся Олівер.

— Малайчына! — ухваліў доктар. — Калі вернешся ў горад, зайдзі да мяне ў госці. Але Гары, калі казаць сур’ёзна, ці не выкліканае ваша жаданне тэрмінова ехаць нейкім паведамленнем ад важных асоб?

— Ад важных асоб, — адказаў Гары, — да якіх, я мяркую, вы адносіце майго дзядзьку, пакуль я тут знаходжуся, не было ніякіх паведамленняў наогул, ды і ў гэтую пару года наўрад ці магло адбыцца нешта такое, што выклікала б патрэбу ў маёй прысутнасці.

— Але ж і дзіўны вы чалавек! — сказаў лекар. — Зразумела, яны правядуць вас у парламент на перадкалядных выбарах, так што гэтыя перапады і зменлівасць будуць добрымі падрыхтоўчымі захадамі да палітычнага жыцця. У гэтым нешта ёсць. Добрая трэніроўка заўсёды пажаданая, незалежна ад таго, што выстаўленае на кон — пасада, кубак або перамога на скачках.

Гары Мэйлі выглядаў так, як быццам ён гатовы быў некалькімі заўвагамі нямала ўзрушыць лекара, але ён абмежаваўся кароткім «паглядзім» і больш не размаўляў на гэтую тэму. Неўзабаве да дзвярэй пад’ехала паштовая карэта, у пакой зайшоў Джайлс, каб забраць багаж, і добры доктар пабег паглядзець, як ён будзе спакаваны.

— Олівер, — упаўголаса сказаў Гары Мэйлі, — я хачу сказаць табе нешта.

Олівер увайшоў у пройму ля акна, куды яго паклікаў містэр Мэйлі; ён быў вельмі здзіўлены тым, што настрой у Гары, мяркуючы з паводзінаў, быў сумны і разам з тым узнёслы.

— Ты добра ўмееш пісаць? — паклаўшы руку Оліверу на плячо, спытаўся Гары.

— Спадзяюся, што так, — быў адказ Олівера.

— Мяне пэўны час не будзе дома; я хацеў бы, каб ты мне пісаў — скажам, раз на два тыдні, па панядзелках, на галоўны паштамт у Лондане да запатрабавання. Згодзен?

— О, зразумела, згодны, сэр! Я буду ганарыцца гэтым! — усклікнуў Олівер у захапленні ад даручэння.

— Я хацеў бы ведаць, як... як маюцца мая маці і міс Мэйлі, — сказаў малады чалавек. — Можаш напісаць на старонку, як вы шпацыруеце, пра што ведзяце размовы, і ці яна... я меў на ўвазе, яны выглядаюць шчаслівымі, ці ўсё ў іх у парадку. Разумееш мяне?

— Так, сэр, добра разумею, — быў адказ Олівера.

— Я хацеў бы, каб ты не казаў ім пра маю просьбу, — хутка сказаў Гары, — таму што мая маці стала б пісаць мне часцей, і гэта толькі стамляла б яе. Няхай гэта застанецца паміж табой і мной. І памятай: пішы пра ўсё. Я на цябе спадзяюся!

Олівер, які быў у захапленні ад уласнай значнасці, урачыста паабяцаў захоўваць таямніцу і пасылаць дакладныя паведамленні. Містэр Мэйлі развітаўся з ім, запэўніўшы яго ў сваёй прыхільнасці і заступніцтве.

Лекар быў ужо ў карэце. Містэр Джайлс (які, згодна з дамовай, мусіў быў застацца) трымаў дзверцу карэты, а служанкі назіралі за ўсім з саду. Гары мімаходзь зірнуў на акно ўверсе і заскочыў у карэту.

— Паехалі! — крыкнуў ён. — Давай, пускай адразу галопам! Сёння мне найпрыдатны толькі палёт.

— Гэй, там! — закрычаў лекар, хуценька апускаючы пярэдняе шкло і звяртаючыся да фарэйтара. — Мяне палёт зусім не задавальняе. Цішэй, чуеце?

З грукатам і лясканнем, пакуль адлегласць не скрала гэты шум, і толькі вока магло ўлавіць на дарозе карэту, экіпаж каціўся па гасцінцы, амаль схаваны воблакамі пылу, то зусім знікаючы з вачэй, то з’яўляючыся зноў, — у залежнасці ад рэльефу і прадметаў на дарозе. Тыя, хто праводзіў карэту, разышліся толькі пасля таго, як нельга было разгледзець нават воблачка пылу.

Але адзін чалавек яшчэ доўга глядзеў на дарогу, па якой ад’ехала карэта, глядзеў, калі карэта аддалілася ўжо на многа міль: за белай фіранкай, што хавала яе ад вачэй Гары, калі ён паглядзеў у акно, сядзела Роз.

— Здаецца, ён у добрым настроі і шчаслівы, — нарэшце сказала яна. — Я нейкі час баялася, што ўсё будзе інакш. Я памылялася. Я вельмі, вельмі рада.

Слёзы могуць быць спрычыненыя і радасцю, і пакутай, але слёзы, якія сцякалі па шчаках Роз, калі яна задумліва сядзела ля акна, неадрыўна гледзячы ў адзін бок, сведчылі, як здаецца, больш пра смутак, чым пра радасць.