Запрашэнне да роздуму

Калі пачуў я,

што за вернасць Музе

Сцярпеў ты гэтулькі пакут,

Што Беларусь

ты ўсю прапоўз на пузе

I вызваляў мой родны кут,—

Перад табой

я ўпаў бы на калені,

Калі б ты не прызнаўся сам

Адразу ж,

у наступнае імгненне,

Што быў паранены ты там.

I я тады падумаў:

«Дзякуй богу,

Што ты не склаў там галавы,

А выкараскаўся з бяды,

нябога,

Застаўся цэлы і жывы».

На жываце

паўзлі мы паў-Еўропы,

Укрыцці ты капаў у ёй,

А я —

скляпенні ў вугалі ды гроты,

Хады

і лёхі пад зямлёй.

Табе напомняць

гукі нашай мовы

То гул гарматных навальніц,

То гоман пушчаў

ды бароў сасновых

То звон азёр,

то шэпт крыніц.

Твая ніжнегародская гаворка

Нагадвае таксама мне

То буркаванне трактарных матораў

У раннім стэпе па вясне,

То каласоў цяжкіх

прыбой былінны,

Што перакочваецца ўдаль,

То ціхі крык журботны жураўліны,

То бурны плёскат

волжскіх хваль.