Запрашэнне да роздуму

Кожны раз

Пры сустрэчы і нашым вітанні

Думаю пра выслоўе адно

Нездарма,

Калі куксу тваю ў знак

Майго спачування

Паціскаю пяшчотна

Рукамі дзвюма.

Дзеля ўздыму ў крыві

Бёзразважнай адвагі,

Каб у холад сагрэцца

Ды ўзняць тарарам,

Па загаду наркома

У нашы біклагі

Выдавалі ўзбуджальнага зелля

Сто грам.

I хоць яд ёсць у гэтым

Спакуслівым зеллі,

Але я і цяпер ім па звычцы грашу

Страх прымусіў

Цвяроза захоўваць у целе

Паўатручаную ў маладосці

Душу.

Куксаў дзвюх не схаваць

Ад надзённага хлеба.

У пакутным будзённым жыцці

Кожны раз

Вымушае

Любая

Малая

Патрэба

3 рукавоў іх вымаць,

Быццам бы напаказ.

Што з таго,

Што адвагаю мсціўца

Ты некалі

Славіў свой,

Партызанствам славуты,

Раён,

А «таўпекаешся,

Як Марка па пекле»

3 юных год

I да скону адпушчаных дзён?!

Што мы ўдзельнікі

Страшных падзей,

А не сведкі,

Дык у гэтым нямашака

Нашай віны,

Юнакі-аднагодкі

І хлопцы-падлеткі,

Можа,

Бог дасць,

Апошняй,

Мінулай вайны.