Запрашэнне да роздуму

Здавалася б,

звычайнае здарэнне,

А перайначыла яго настрой.

Яна яму ў няўтульным сутарэнні

Здалася міласэрнаю сястрой

У белым,

накрухмаленым халаце —

За столікам на нікельных нагах,

Што ў колбачках шкляных,

прабірках, ваце,

Дзе спірту з ёдам адчуваўся пах.

Ён стаў шпурляць ёй праз акно

букеты,

3 паклонам,

ледзь прыкметным на хаду,

Як быццам мётламі пахучых кветак

Стыдаўся вымятаць нячысты дух.

I кут,

што ёдам патыхаў ды спіртам,

Язмінам расквітнеў з усіх бакоў,

I, быццам водарам духмяных міртаў,

Прапах ён мёдам руж і гваздзікоў.

А кветкі ў фортку ўсё ляцелі звонку —

I ўжо ўзялі ў палон яе сілком.

3 плафонам столь

здавалася рамонкам,

А сценаў сінь —

блакітам васількоў.