Запрашэнне да роздуму

Ледзь не стаў я калісь аторвай:

Пакідаў самавольна дом,

Рэдкіх птахаў яйкі выпорваў,

Руйнаваў гняздо за гняздом.

Ды пачуў,

што ты змалку,

маці,

Узлюляла ў сэрцы любоў

Да буркуючых дзень на хаце

I ў падстрэшшы

ручных галубоў.

Галубятніцаю — дзяўчынка?

Адмаўляць было не з рукі

Верагоднасць такога ўчынку,—

Ды ўсумніліся дружбакі.

Дрогкім голасам ты аднойчы

Супакоіла іхні тлум...

Адвяла вільготныя вочы,

Расказала пра здзек і глум.

Калі немцы забралі вёску

3 камінамі дымных клубоў

Яшчэ ў тую вайну,

іх войска

Забаялася галубоў.

Ні гарматаў іх,

ні вінтовак

Не пужаліся галубы,

I таму здаваўся паштовым

Немцам гэты голуб любы.

Каб не вылецеў аніякі,

Не аднёс шпіёнскіх папер,

Свой прысуд

выконваць ваякам

Загадаў хутчэй афіцэр.

У падстрэшшы

і на гарышчы

Парастрэльвалі галубоў.

Так крывавым ліхім ігрышчам

Растапталі тваю любоў.

Твой расказ скалануў дазвання.

У мяне галубіны стрэс

Абудзіў па іх шкадаванне,

Аднавіў да іх інтарэс.

Галубятнікам стаў прыродным

Я сярод хлапчукоў сяла

I не ставіў ужо ніводнай

Птушкалоўкі або сіла.

Спеў прывычны твой

пра дзяўчыну,

Што аплаквала смерць бяроз,

Стала слухаць мне немагчыма:

Ён за сэрца кранаў да слёз.

Не лавіў тады ў садзе, знаю,

Ні сініцаў,

ні снегіроў

I ў няволі

ні папугаяў

Не трымаў я,

ні кенароў.

Абсадзіў я нашу сялібу

Шапаценнем не толькі бяроз,—

Маладых ясакараў і ліпак

Ды асінак і ніцых лоз.

Колькі я змайстраваў для птушак

I развешана колькі мной

У зімовыя дні —

кармушак

I шпакоўняў —

ранняй вясной!

Але слоў адпаведных мала

Для падзякі ў мове знайсці...

Дый табе падзякаваць,

мама,—

Пасаромеўся я ў жыцці...

Ты дала ўрок мудрай навукі.

Спасцігаць складана яе.

Навучыць ёй дзяцей і ўнукаў

Сіл і ўмельства ў нас не стае.