Запрашэнне да роздуму

Хоць я не дзяк,

Не поп і не кулак,

Але ўсё роўна быў бы вінаваты.

Не трапіў жа я ў сталінскі ГУЛАГ,

Таму,

Што нарадзіўся пазнавата.

Дваццацідвухгадовы,

Я ў баі

Ў Мясным Бары павінен быў загінуць,

Але трасіруючых куль раі

Не ўджалілі мяне

Ні ў лоб, ні ў спіну.

Здавалася,

Не выберуся век

Я з апраметнай,

Дзе пануюць чэрці,

Але сустрэўся добры чалавек

I ўратаваў ад голаду і смерці.

Хоць, праўда,

Вызваленых з пекла нас,

Таварняком,

А не ў вагонах спальных,

Накіравалі з Рура на Данбас,

3 нямецкіх —

У савецкія капальні.

За тое,

Што ў нацысцкім Рэйху мы

У лагерах каналі, ў падзямеллі,

Чакаў нас дома баль у час чумы

I пасля лазні горкае пахмелле.

У чадзе жыў я семдзесят гадоў,

Ды ўрэшце выветрылася эпоха...

Цяпер спакойна я дажыць гатоў

Свой тэрмін,

Што наканаваны Богам.