Запрашэнне да роздуму

Ці помніш ты мяне,

Аскад,

Калега мой і аднагодак?..

Цябе,

далёкі ўзбекскі брат,

Успамінаю я заўсёды.

Бо не забыць пары тае,

Калі

як госцю дарагому

Мы родныя краі свае

Паказвалі адзін другому.

Цымбалаў тонкі перазвон

I гукі хрыплыя карнаяў¹

Здымалі стому,

гналі сон,

За сэрца,

за душу краналі.

У цеснаце застольных месц

Цякла гамонка мірным ладам.

Быў зразумелы сэнс і змест

Чужых нам слоў без перакладу.

Ды, як на зло,

якраз тады

Працяглы рокат землятруса

Давёў узбекаў да бяды,

Азваўся ў сэрцах беларусаў.

За Беларусь

каля Дняпра

Загінуў твой настаўнік строгі,

Паэт-салдат Султан Джура,

Што спіць у вёсцы Казярогі.

Дзе Казярогі й Сабалі

Чакаюць коз і сабаліхаў,

Злавесна звісла на палі

Крыло чарнобыльскага ліха.

Мо боскі суд —

гэта бяда?..

Ці ж мала войнаў беларусам?

Няўжо алаху не шкада

Узбекаў мучыць землятрусам?