Запрашэнне да роздуму

За тое,

што ў юнацтве гора

Спазнаў я ў апраметнае,

Справадзіў бог мяне за горы,

Да раю запаветнага.

А ты зняважыў птушак спевы

(Палёту невысокага),

Не толькі каршуноў разгневаў,

Але арлоў і сокалаў.

А від жа гэты —

забаронны,

Магутны не шматлікасцю,

А недасяжнасцю каронаў

Саміх яго вялікасцяў.

Не даспадобы ім твой нораў,

Ад звычак не аднадзілі...

За акіян,

а не за горы

Яны цябе справадзілі.

Душу гнятуць чужыя гмахі

I песні ненапеўныя...

Як пералётныя мы птахі,

У нас жыццё няпэўнае.

Параскіданы нашы сем’і,

Ні ў ссылцы мы,

ні ў выраі,

Хоць, праўда,

і дзяўбём насенне

Не лебяды,

не пырніку.

Які б жыццёвы крыж ні нёс ты

I як мы ні занятыя,

А ў думках —

родныя нам гнёзды

3 малымі птушанятамі.