Запрашэнне да роздуму

На палях, у лузе і пад клёнамі

Змалку,

з маладых яшчэ гадоў,

Кланяўся я колеру зялёнаму

I сягоння кланяцца гатоў.

Ён адзін з загадкавымі тайнамі,

Мае асаблівасці свае —

Першыя зачаткі жыццядайнасці,

Што прыродзе ўсёй

жыццё дае.

Колерам блакіту жыццядзейснага

Захапляўся я з юнацкіх дзён,

Бо пад ім

не бачыў месца цеснага,

Знаў:

жыццю садзейнічае ён.

Дужасцю з маленства не валодаў я,

Болей кволіўся.

I мо таму

Без энтузіязму, з прахалодаю

Сустракаў халодную зіму.

А цяпер не бачу снежнай замеці:

Тут не тчэцца снегавы кілім.

Але колер іх застаўся ў памяці,

Кожны год сумую я па ім.

Не перад жыццём капітуляцыя

Зараз гэта,

а жыцця —

працяг.

Знаю я,

што ў войску многіх нацыяў

Азначае ўзняты белы сцяг.

Ды старых

заманлівымі сіламі

Вабіць свежасць белай прасціны.

Белы колер быў спрадвеку сімвалам

I бязгрэшнасці,

і чысціні.