Запрашэнне да роздуму

Іванка маленькі

ў кашулі

Няўзнак

Нарадзіўся

на свет.

Пад вокнамі ў садзе

зязюля

Яму накувала сто лет.

Матулінае калыханкі

Лагодна пазвоньваў званок:

«Здаровенькі будзь,

мой Іванка,

Вялікі расці,

мой сынок!

Расці-падрастай,

мой Іванка,

Матулю парадуй і ўцеш.

Куплю я табе маляванку,

Іванка,

калі падрасцеш.

А станеш дараслы,

Іванка,

Уцеха і радасць мая,

Кашулю табе вышыванку

Пашыю і вышыю я.

Ты пад калыханку матулі,

Іванка,

расці і дужэй!

Пагушкаю я:

лю-лі, лю-лі,

Засні,

мой сыночак,

барзджэй!»

Хлапчук успрымаў адмыслова

Па матчыных нават губах

Не толькі

сэнс кожнага слова,

А колер яго,

смак і пах.

Салодкім ён быў задаволены,

Як мацерыным малаком,

Ад кіслага слова

міжволі

Сціскаўся малютка маўчком.

Здзіўляўся,

што ў іхніх мясцінах

Птушына балотная —

драч,

А ў іншых,

як венік з галінак,

Яе называюць —

дзяркач.

Пасля зразумеў паступова,

Што слова —

вастрэй ад ляза,

Што слова —

ліхая абмова,

Згарае яно,

як сляза.

Што песня без слова —

нямая,

Як гучна яна ні звініць.

Што словы ў жыцці паміраюць,

Як дзеці ў галодныя дні.

I ўжо прарасталі ў самога

Яны па загаду рукі,

Нібыта ад ліўня грыбнога —

Праўдзівікі-баравікі.

Ды словамі ўжо гандлявалі,

А ён заклікаў,

каб яны

Зняволеных ператваралі

У птахаў крылатых зямных.

Каб вязні з астрогаў праклятых

Уміг разляцецца маглі,

Каб турмы і ўсе казематы

Пустыя былі на зямлі.

Калі б заклінапнем вось гэткім

Мяне акрыліў ён калісь,

Не тое

што з лагернай клеткі

Узняўся б я птушкай увысь,

А словам гаючым,

як зеллем,

Узбуджаны,

катам назло,

Я нават з глыбінь падзямелля

Змог выпырхнуць бы на святло