Запрашэнне да роздуму

Ці таму,

Што яны

Багаславілі мяне з даверам,

А я не пабыў

На пахаванні абодвух свяціл,

Ці таму,

Што вайсковыя могілкі —

Побач з кватэрай

І я часта прыходзіў

Да іхніх свяшчэнных магіл,

Неяк ноччу аднойчы,

Акурат у год іх стагоддзя,

Яны разам удвух

Праведалі дома мяне:

Не гасцямі прыйшлі,

Бо нябожчыкі самі не ходзяць,

А зусім нечакана

Раптоўна прысніліся ў сне.

Як заўсёды, маўклівы,

Купала

Прамовіў з загадкай

I з папрокам нямым у вачах

На мяне паглядзеў:

«Таямнічую смерць

Абвясцілі няшчасным выпадкам

І мой прах пахавалі

Употай ад многіх людзей».

«Дык затое хвалілі, што я заклікаў,—

Мовіў Колас,—

Выкарчоўваць хмызняк на палях

Ды збіраць камяні.—

Загучаў саркастычна

Ягоны насмешлівы голас,

Пацвярдзеў, як метал,

Гартаваны ў вадзе і ў агні.

Прымушалі, каб мы

Выракаліся матчынай мовы

А маўчаць пра мой ліст,

Што ў дзень смерці

Аднёс я ў ЦК...

Чалавека вырошчвалі

Цывілізацыі новай,

Беларуса нямога,

Бязмоўнага,

Без языка».

Я ад іх палемічнай гаворкі

Прачнуўся адразу

I спрасонку адчуў,

Што ўсё цела палае агнём...

Даўні сон я прыгадваю зноў

I да гэтага часу

Не знаходжу спакою сабе

Ані ноччу, ні днём.