Запрашэнне да роздуму

Ніколі я не сніў,

не марыў,

Што ў час адлёту

жураўлі

Узнімуць подлетка пад хмары

I выправадзяць да зямлі.

Спакой студэнцкага прычала

Ускалыхнуўшы ў міг тугі,

Курлыканне іх

прагучала

Як гімн зямлі, прыродзе гімн.

Але не ведаў я,

што стану

За імі ўслед у свет брысці,

Што іх картавы крык гартанны

Гучыць па-рознаму ў жыцці.

Марнеў я з роспачы ў адчаі,

Над лагерам ускрыкі іх

Нібыта рэквіем гучалі

Па мёртвых дружбаках маіх.

Затое вызвалення дату

Аркестр балоціста-лясны

Вітаў святочнаю кантатай

У гонар волі і вясны.

Вясной вярталіся дадому

Мільёны вызваленых душ,

I перамозе векапомнай

Сама прырода грала туш.

Не думаў я,

што з цягам часу

Самому давядзецца мне

Лятаць у вырай з імі разам

I зноў вяртацца па вясне.

Шмат год лятаю я пакорна,

А зараз прадчуваю страх:

Сігналяць жаласна

іх горны,

Прастуджаныя на вятрах.

Калі іх крык,

як марш жалобны,

У вашых загучыць вушах,

Дык знайце:

гэта ў край мой родны

Вяртаецца мая душа.