Запрашэнне да роздуму

Перад табой

я кланяюся нізка

За тое,

што ў бацькоўскай старане

Адну сваю малюсенькую іскру

Закінула калісь

ты ў сэрца мне.

Калі я быў

далёка ад айчыны,

Дзе не магло

сагрэць тваё цяпло,

I ў сне,

і ў час трызнення

прад вачыма

Мільгала кожны раз

тваё святло.

Там,

пад зямлёй,

сярод шматмоўных плыняў,

Што ў цемры шлях

шукалі да святла,

Быў кропляй я

ў халоднай ручаіне,

Якая да агню твайго цякла.

Пасля

я да цябе туліўся блізка,

Не рукі грэў табою —

не хлушу,—

Я кожнаю тваёй маленькай іскрай

Адаграваў

настылую душу.

Ад слова першадрукара,

навечна

Запаленае думкай землякоў,

Ты не датлееш памінальнай свечкай

Па мове нашых матак

і бацькоў.