Запрашэнне да роздуму

Даўні сябра,

дбайны майстра слова,

Слынны галубятнік і грыбнік,

Нельга звешваць нам з табой галовы,

Што сваёй чупрынай ты панік?

«Полымя» ж яе не спапяліла,

Хоць не ліў ты ў «Полымя» вады.

«Маладосць» мяне падмаладзіла,

Мы паразумеемся заўжды.

У альтанцы пачытаем зычна

3 вершамі старонку не адну,

Пакланіўшыся ёй,

як язычнікі

Кланяліся богу Перуну.

За губу кульну з табой

ці толькі

Каліва адно

вазьму на зуб,

Але рыжыкам тваёй засолкі

3 хрумстам,

апетытна загрызу.

Горды галубятняю-хацінай,

Ты мне ў ёй

пакажаш летуноў:

3 белым капюшонам —

капуцынаў,

3 шапкай да вачэй —

рагатуноў.

Дутышаў,

якія зыркім шарам

Раздзімаюць спераду валлё...

Потым турманаў нястомных пару

Хвацка выправадзіш у палёт.

Помніш,

як яны ў маім партфелі

Сталі буркаваць у ранні час,

А швейцар маскоўскага гатэля

Палічыў за рэзідэнтаў нас?

Турманы,

як дзве стралы,

тым часам

Паляцяць імкліва ў сіняву,

Паімчацца па прамой адразу,

Закуляюцца праз галаву.

Будзеш ты сачыць на небасхіле,

3-пад сваёй параненай рукі,

Як яны распасціраюць крылле

I лунаюць,

быццам «ястрабкі».

То пікіруюць,

то ўверх ад долу

Узлятаюць,

робячы віраж.

Прыгадаеш ты авіяшколу,

Паказны вышэйшы пілатаж.

Дожджык-грыбасей

табе прысніцца,

Разам — леснікі,

лесавікі.

Слых адчуе,

як праз мох

з грыбніцы

Прарастаюць каласавікі.

Беручы радоўкі й падрадоўкі

У цяні прысадаў бальшака,

Прыгадаеш іншую радоўку

У жыцці падпаска-хлапчука.

Цераз сетку забароннай зоны,

Дзе грыбніца ўспора сцежцы плеш,

Ты не ў снах і ў марах,

а з разгону

Па грыбы на яве сіганеш.